Ah, december! De maand waarin iedereen plotseling een expert wordt in politiek, economie en het voorspellen van het weer. Mijn naam is Marciano — niet mijn echte naam, overigens. Ik wil niet als excentriekeling worden gezien, omdat mijn mening afwijkt als een pluizige mascotte op een serieus politiek congres.
Iedereen lijkt deze maand graag te praten over het afgelopen jaar. Alsof we op een collectieve reünie zijn van een of andere geheime club van ‘Jaaroverlevers Anoniem’. Die altijd klagen over de politiek, met de VHP als de minst slechte optie. Ja, die VHP, gekozen niet omdat ze de beste zijn, maar meer omdat de rij van alternatieven korter is dan mijn geduld in een kerstmarkt.
De NDP komt voor als dat typische personage in horrorfilms — de enge schurk wiens naam je niet durft uit te spreken. Mensen schrikken al bij de gedachte aan hun verleden. Dan hebben we de NPS, die op de achtergrond wat murmelt maar compleet ondersneeuwt, alsof ze een kerstreclame zijn die vergeten is dat gisteren kerst al was.
Hoewel, het zou me niet verbazen als de politieke voorkeuren zo veranderlijk zijn als het weerbericht in de tropen. Vandaag kies je de VHP, morgen is het misschien de partij ‘Omdat Ze Gratis Koekjes Uitdeelden’. Wie weet!
En zo gaat december voorbij in een waas van gesprekken, politiek gerommel en gezinsdrama’s terwijl we proberen te doen alsof alles geweldig is. Totdat we in januari ontwaken met het gewicht van realiteit dat ons al te stevig op de schouder klopt. “Herinner je je keuzes van vorig jaar nog?” vraagt januari met een glimlach.
Ach ja, december is altijd het handigste excuus om even de dagelijkse sleur te vergeten — totdat januari komt knipogen alsof hij precies weet wat je hebt gedaan.
