In de recente Algemene Politieke Beschouwingen benadrukte president Santokhi de betekenis van schuldherschikking, specifiek met China, als een cruciaal onderdeel van het economische herstelbeleid. Hoewel deze aankondiging perspectieven biedt op verlichting van de schuldenlast en financiële ruimte voor investeringen, mist het verhaal volgens de linkse econoom Micheal fundamentele transparantie en betrokkenheid van het volk.
De primaire vraag die Micheal stelt, is waarom het volk niet zelf in staat is om de volledige schuldherschikking overeenkomsten publiekelijk te beoordelen. Transparantie wordt weliswaar genoemd, maar blijft in de praktijk deels beperkt tot de kringen van De Nationale Assemblée. Door details te presenteren op verzoek in plaats van de volledige overeenkomsten openbaar te maken, ontstaat er een vorm van informatie-achterhoudendheid, wat kan leiden tot wantrouwen onder de bevolking. Juist een breed beschikbare inzage in de documenten zou burgers in staat stellen om zelf te oordelen over de impact en eerlijkheid van deze herstructureringen.
Micheal wijst ook op de mogelijkheid dat door het doceren van informatie in segmenten eerder twijfel gezaaid wordt dan vertrouwen. Dit schept een monopolie op waarheid en ruimte voor misinterpretatie, waardoor het volk kan dwalen. Zonder volledige openheid blijft onduidelijk of de voorwaarden van de schuldherschikking werkelijk gunstig zijn voor Suriname, of dat ze subtiele belemmeringen bevatten die de economische autonomie in de toekomst kunnen schaden.
Bovendien is het essentieel dat de regering niet alleen naar financiële cijfers kijkt, maar ook de sociale implicaties van schuldherschikking overweegt. Investeringen in infrastructuur en publieke sector zijn zeker cruciaal, maar zonder duidelijke afspraken om de lasten eerlijk over de samenleving te verdelen, kunnen de voordelen ongelijk worden ervaren.
Micheal pleit voor een aanpak waarbij sociale rechtvaardigheid en inclusiviteit centraal staan, om te voorkomen dat de rijkdom geconcentreerd raakt bij een kleine elite.
De president roept op tot transparantie, maar Micheal ziet de realiteit als een gemiste kans voor diepgaande participatie van het volk. Pas wanneer de afspraken volledig openbaar zijn en de bevolking actief wordt betrokken, kan er sprake zijn van werkelijk democratisch economisch beleid dat bijdraagt aan de lange termijn interesse van Suriname. Het is van groot belang dat dit proces niet alleen politiek gedreven is, maar dat het draagvlak en inzicht biedt aan de gehele samenleving.
