Volgens socioloog Karel worstelt de Surinaamse samenleving nog steeds met een koloniale erfenis van meer dan 300 jaar, waardoor velen hun eigen potentieel niet ten volle erkennen. Deze erfenis heeft bijgedragen aan een cultuur van onderdanigheid en een gebrek aan strijdvaardigheid, wat gedeeltelijk verklaart waarom sommigen ervoor kiezen te migreren naar het land van de voormalige kolonisator.
Karel wijst erop dat de suprematie van Westerse landen zich nu manifesteert in economische en politieke druk, zoals de dreiging van sancties. Deze vormen van moderne onderdrukking ondermijnen de poging van enkelen om zich los te maken van deze mentale ketenen.
Het gevaar schuilt hierin dat zij die proberen de status quo te doorbreken, vaak worden gestigmatiseerd of gedwarsboomd door systemen die vasthouden aan een dienende houding.
Om deze situatie te veranderen, pleit Karel voor een herwaardering van Surinaamse zelfidentiteit en cultuur.
Het begint met zelfrespect en trots op de eigen geschiedenis en prestaties. Educatie speelt hierin een cruciale rol: door jongeren te onderwijzen over hun rijke verleden en te inspireren tot leiderschap en innovatie kunnen ze op het mondiale podium concurreren.
Landen als Singapore en Rwanda hebben zich met succes losgemaakt van hun koloniale verleden door sterke leiderschap en investeringen in educatie en technologie. Door hun eigen pad te smeden, hebben zij aangetoond dat zelfrespect en een heldere, collectieve visie kunnen leiden tot nationale transformatie en zelfredzaamheid. Het is een pad dat Suriname ook zou kunnen bewandelen, mits er een verenigde inspanning komt om de mentale barrières te doorbreken, aldus Karel.
