André Misiekaba, voormalig NDP-fractieleider en oud-minister, heeft zich opnieuw gemeld in het politieke landschap van Suriname met een pleidooi voor de terugkeer van de NDP in het regeringscentrum.
De kritische opmerking van politicoloog Ricardo over Misiekaba’s terugkeer roept echter vragen op over zijn plotselinge herintreding in het politieke strijdperk. Want waarom moet Misiekaba, die zijn partij de rug toekeerde en een periode van stilte inluidde, nu plotseling weer een leidende rol op zich nemen?
Ricardo wijst erop dat Misiekaba in 2020 abrupt aftrad van al zijn functies binnen de NDP en zijn lidmaatschap opzegde. Dit vertrek werd gezien als een dolksteek voor de partij op een cruciaal moment, en de keuze om geen zitting te nemen in De Nationale Assemblee (DNA) was opmerkelijk. Volgens Ricardo’s analyse kan deze beslissing voortkomen uit schaamte over interne partijstrubbelingen, of wellicht het onvermogen om politieke blunders te verantwoorden.
Nu Misiekaba boven water verschijnt en zijn politieke ambities hernieuwt, vragen critici zich af of hij louter uit opportunisme terugkeert. Zijn eerdere verklaring van terugtreden legde de nadruk op tijd voor beraden en bezinning; echter, de snelheid waarmee hij zijn herintrede wil maken, suggereert anders. Is dit politieke theater of een oprechte terugkeer naar dienstbaarheid?
Een belangrijk punt van Ricardo’s analyse is dat Misiekaba’s retoriek nu gericht is op de tekortkomingen van de huidige coalitie, maar hij biedt weinig inzichten in waarom hij, na zijn vluchtige vertrek, dezelfde problemen zou kunnen oplossen. Ricardo stelt dat zonder een duidelijk vernieuwingsplan of reactie op eerdere fouten, Misiekaba’s beloften hol kunnen klinken. Bovendien zijn de zorgen over de mogelijkheid
dat hij zich weer zou kunnen terugtrekken of excuses maken die alleen hij heeft gehoord, mystificerend.
Het gevaar bestaat dat Misiekaba’s terugkeer slechts een afleidingsmanoeuvre is, zonder substantieel beleid of visie die Suriname echt kan hervormen. Een dieper inzicht in zijn bedoelingen en offertes voor Suriname zijn cruciaal voordat de bevolking hem opnieuw vertrouwen schenkt.
Ricardo concludeert dat Misiekaba’s terugkeer dient te worden bekeken met een kritische blik. Zijn trackrecord roept vragen op, en zonder antwoorden blijft zijn hernieuwde ambitie discutabel. De Surinaamse bevolking verdient leiders die consistent zijn en die zich inzetten voor echte hervormingen met blijvende impact. Alleen door verantwoordelijkheid te nemen voor zijn eerdere politieke keuzes en duidelijk te maken hoe hij deze keer anders zou handelen, kan Misiekaba mogelijk weer een waardevolle bijdrage leveren aan het landsbelang.
