De politieke ontwikkelingen in het land rond het weekend met de benoeming van een drietal ministers heeft gemaakt, dat wij een belangrijk thema over het hoofd hebben gezien en dat is namelijk de Wereld Aidsdag. Gemarginaliseerde bevolkingsgroepen blijven het zwaarst getroffen worden door deze epidemie en worden geconfronteerd met onevenredige gevolgen als gevolg van stigmatisering, discriminatie en in sommige gevallen criminalisering. Dat meldde de WHO op 1 december.
De HIV-cijfers zijn vooral hoog onder belangrijke bevolkingsgroepen, zoals mannen die seks hebben met mannen (MSM), sekswerkers, mensen die drugs injecteren, transgenders en genderdiverse personen, en gevangenen. Het is van cruciaal belang dat we de sociale, economische, juridische en culturele ongelijkheden aanpakken die de toegang tot HIV-diensten voor iedereen belemmeren. Het geven van prioriteit aan de achterblijvers en het ontmantelen van discriminerende wetten zijn essentiële stappen in de richting van het bereiken van onze mondiale hiv-doelstellingen en het realiseren van het universele recht op gezondheid.
Zo hebben we in Suriname ook praktijken die in strijd zijn met internationale regels, zoals het testen van sollicitanten op hiv.
Wereldwijd leven 39,9 miljoen mensen met hiv, in 2023 zijn 1,3 miljoen nieuwe infecties gemeld: dat is ruimschoots meer dan de doelstelling voor 2025 van minder dan 370.000. Hoewel we aanzienlijke vooruitgang hebben geboekt bij het terugdringen van de HIV/AIDS-cijfers door middel van krachtige nationale verplichtingen, moeten we de voortdurende uitdagingen erkennen die nog steeds bestaan.
Er zijn ook veel gevallen van verticale overdracht (van moeder op kind). Ook kinderen worden geboren met aangeboren syfilis. Er zijn echter effectieve interventies om de overdracht van moeder op kind tijdens de zwangerschap, de bevalling en de bevalling te elimineren. Ze worden geconfronteerd met een groot aantal complexe problemen terwijl ze opgroeien en leven met het HIV-virus. Het initiatief van de WHO van verticale overdracht van HIV, syfilis en hepatitis B-virus is een cruciale prioriteit voor de volksgezondheid om te voorkomen dat de volgende generatie jongeren deze infectieziekten krijgt.
Hoewel het aantal nieuwe infecties onder jongeren over het algemeen is afgenomen, zijn sommige landen bovendien getuige van een verontrustende stijging, waarbij bijna de helft van de nieuwe infecties voorkomt, vooral onder jonge sleutelpopulaties tussen de 15 en 24 jaar.
Voor veel jonge mensen die HIV oplopen en ermee leven, is de reis beladen met uitdagingen die verder reiken dan de medische aspecten van het virus. De emotionele impact van een HIV-diagnose kan voor hen en hun families groot zijn. Jongeren kampen vaak met gevoelens van isolatie, angst en stigma. Velen melden dat ze een emotionele shock hebben ervaren, wat kan leiden tot sociale terugtrekking en een onwil om de noodzakelijke medische zorg te zoeken. De meesten hebben te maken met stigma en discriminatie, en dit maakt het moeilijk om veilig en gezond te blijven.
Bovendien worden jonge sleutelpopulaties geconfronteerd met unieke hindernissen bij de toegang tot gezondheidszorg. Velen ontberen uitgebreide seksuele voorlichting, wat cruciaal is voor het begrijpen van hun gezondheidsbehoeften en het voorkomen van verdere overdracht. Minder dan een kwart van de jongeren in de regio weet hoe HIV wordt overgedragen en verkregen, en nog minder weet wat seksueel overdraagbare aandoeningen (soa’s) zijn. Deze kenniskloof kan tot een grotere kwetsbaarheid leiden, omdat jongeren zich mogelijk niet laten testen of behandelen vanwege verkeerde informatie of uit angst voor stigmatisering.
In dit tijdperk van technologische vooruitgang bieden innovatieve oplossingen zoals mobiele gezondheidsapps, online counseling, telegeneeskunde en virtuele steungroepen veelbelovende mogelijkheden om jongeren en belangrijke bevolkingsgroepen te bereiken met essentiële hiv- en andere diensten. Door deze innovaties op te schalen, kunnen we gaten overbruggen voor degenen die vaak moeilijk te bereiken zijn via traditionele gezondheidszorgsystemen.
Bovendien bieden nieuwe biomedische hulpmiddelen zoals profylaxe vóór blootstelling (PrEP), profylaxe na blootstelling (PEP) en langwerkende antiretrovirale middelen hoop in het verminderen van de overdracht van HIV. Het is absoluut noodzakelijk dat overheden, donoren en partners samenwerken om ervoor te zorgen dat deze instrumenten beschikbaar, toegankelijk en betaalbaar zijn voor de hele regio.
We moeten ook onze inspanningen intensiveren om het HIV-gerelateerde stigma, dat de toegang tot essentiële diensten blijft belemmeren, te bestrijden. Dit omvat onder meer het trainen van gezondheidszorg aanbieders om medelevende, niet-oordelende zorg te bieden, en het lanceren van publieke bewustmakingscampagnes die de rechten en veerkracht van mensen met hiv vieren. Het delen van nauwkeurige informatie en positieve verhalen is van cruciaal belang voor het bevorderen van een gunstig klimaat.
In Suriname moet gewerkt worden aan bewustwording en constant. Verder moeten de interventies gericht zijn op specifieke problemen van bevolkingsgroepen.
