Staatsdecoraties zijn traditioneel plechtige aangelegenheden, bedoeld om burgers te eren voor hun buitengewone bijdragen aan de samenleving. Hierbij wordt doorgaans de staat van verdiensten van elke individuele ontvanger uitgebreid voorgelezen, zodat het publiek op de hoogte is van hun prestaties en toewijding.
Helaas lijkt deze traditie te vervagen, vooral sinds het aantreden van de NDP-regering, en dit patroon zet zich voort onder de regering-Santokhi-Brunswijk.
In de recente jaren is het gebruikelijk geworden dat alleen de hoogste decoraties, vergezeld van de uitgebreide curriculum vitae, publiekelijk worden erkend. De rest van de decoraties zijn gedegradeerd tot een anonieme massa-uitreiking, waarbij de persoonlijke verhalen en prestaties van de ontvangers niet langer de aandacht krijgen die ze verdienen. Dit heeft geleid tot een devaluatie van de betekenis van de staatsdecoraties, waardoor ze niet meer de eer en erkenning uitstralen die oorspronkelijk de bedoeling was.
Daarnaast blijft de terminologie van “ridder” bestaan binnen het decoratiesysteem, een term die zijn oorsprong vindt in de koloniale tijd. Het ridderdom was historisch een adellijke titel in Europese landen, symbool voor moed en dapperheid. In de context van staatsdecoraties echter, roept het gebruik van deze term vragen op over de noodzaak voor modernisering en het creëren van een meer passend en tijdloos systeem dat aansluit bij de huidige maatschappelijke waarden van Suriname. Na bijna vijf decennia onafhankelijkheid, is er een dringende behoefte aan creatieve en eigentijdse benamingen die de nationale identiteit reflecteren.
Een plechtige decoratie behoort een ceremonie vol respect en grandeur te zijn, waarbij iedere gedecoreerde burger als individu wordt erkend. De ideale ceremonie zou plaatsvinden in een officieel en eerbiedwaardig decor, zoals een historisch gebouw of een door de natuur omringde open ruimte. De ceremonie zou worden begeleid door passende muziek en toespraken door hooggeplaatste functionarissen die niet alleen de verdiensten van de decorandi benadrukken, maar ook inspelen op de waarden die de samenleving koestert.
Elke ontvanger zou persoonlijk naar voren worden geroepen, waarbij hun bijdragen aan de gemeenschap in detail worden voorgesteld. Dit biedt niet alleen waardering aan de decorandi, maar fungeert ook als inspiratiebron voor de samenleving. Op die manier kan een staatsdecoratieceremonie zijn waardigheid hervinden en opnieuw dienen als een moment van nationale trots en verbinding.
