In het levendige land Suriname, waar de jungle fluistert en de rivieren zingen, gebeurde iets wat niemand had kunnen voorspellen. Pape Bronto, een eerbiedwaardige sage van zijn eigen dorp, verkondigde plechtig dat elke Surinamer recht had op een fantasmagorische olie-uitkering van SRD 10.000. De mensen reageerden met een mengeling van ongeloof en hilariteit. “Pa lo law,” fluisterden sommigen achter hun hand, denkend dat Pape eindelijk het pad der rede had verlaten.
Maar toen verscheen de Grote Baas op het toneel. In een magistrale daad van politieke goochelarij, kondigde hij aan dat elke burger een aandeel kreeg met een waarde van maar liefst USD 750, inclusief rente. De stemmen van ongeloof veranderden in gejuich. “Baas boeng!” riep het volk in koor, terwijl ze al plannen maakten voor hun rijke toekomst. Van die droomvilla’s aan de Surinamerivier tot een luxe vliegende tapijt, niets leek meer onmogelijk.
Toch heerst er een geur van satire aan de wind, een vermoeden dat deze rijke beloftes op de wieken van een tropische storm zijn gebracht. De uitdrukking “het vel van de beer niet verkopen voor hij geschoten is” leek hier niet van toepassing te zijn. Immers, in dit unieke land worden beren nooit geschoten, slechts vriendelijk toegezongen.
Nu, met de ogen gericht op 25 mei 2025, wachten de dorpelingen in spanning af. Zal de huidige baas zijn belofte nakomen of zal de nieuwe machthebber de droom voortzetten? Of zal alles vervliegen als ochtendmist? Toch blijft de verbeelding springlevend, getuigend van de Surinaamse geest, die zelfs in het rijkst van beloftes altijd de humor en ironie inziet.
Wie weet, misschien krijgen ze over een paar jaar echt hun vliegende tapijten. Tot die tijd, laat de dromen maar rollen!
