De verkiezingen naderen en de politieke kermis is in volle gang. Kajel, een doorgewinterde criticus van politieke toneelstukken, wandelde over de drukbezochte zondagmarkt op Pontbuiten. Het was een markt georganiseerd door de NDP, met redelijke prijzen en een oprechte glimlach van politici die plotseling ontroerd leken door de armoede die Kajel al jaren in zijn ziel voelde knagen.
Terwijl Kajel naar de kramen keek, zag hij een kandidate van de zichtbaar emotioneel worden en een traan laten vallen te midden van omstanders. “Kijk”, dacht Kajel bitter, “deze tranen vloeien net zo gemakkelijk als hun beloften, en beide drogen even snel op na de verkiezingen.”
Kajel herinnerde zich haar favoriete partij, Pertjajah Luhur, die door de jaren heen consequent hun volkswinkels had gerund en altijd oprecht sympathiseerde met de worstelingen van de gewone burgers. “Geen toneelspel daar”, mompelde ze, denkend aan hun langdurige inzet voor de gemeenschap.
De politieke protagonisten spelen hun rollen voor persoonlijk gewin, besefte Kajel met frustratie en een gevoel van wraak. Ze verlangde ernaar de politiek ter verantwoording te roepen na 25 mei 2025, wanneer de kermis afgebroken en de maskers weer opgeborgen zouden worden. In haar hart vond ze voldoening in het idee dat de echte strijd om verandering doorgaat, lang nadat het politieke theatergordijn is gevallen.
