In een aangrijpende reeks gebeurtenissen in Suriname beklaagt een vader zich over de ontoereikende voorzieningen wanneer een baby overlijdt. Terwijl de begrafeniskosten torenhoog zijn, circa 11.000 SRD, worden ouders geconfronteerd met het schrijnende gebrek aan gepaste dienstverlening.
Allereerst moet de vader zelf voorzien in het vervoer van zijn overleden kindje. Er is geen speciale lijkwagen, geen vriendelijke handen om dit hartverscheurende proces iets draaglijker te maken. In plaats daarvan moeten ouders hun geliefde kind in de achterbank van hun auto plaatsen of, nog schrijnender, in hun armen vasthouden, een onvoorstelbare taak die emotioneel en praktisch overweldigend is. In sommige gevallen wordt het kindje vervoerd in lijkwagens die ontworpen zijn voor volwassenen, een realiteit die maar weinig troost biedt aan rouwende ouders.
Bij aankomst op de begraafplaats zijn ze weer op zichzelf aangewezen; de laatste route naar de rustplaats moet het kind vaak door gezinsleden gedragen worden. Dit gebrek aan professionele begeleiding maakt het verdriet alleen maar dieper.
Een overleden baby moet met zorg en respect worden vervoerd. Idealiter gebeurt dit in een speciaal daarvoor bestemde kleine kist of draagmand. Het gebruik van een privévoertuig is acceptabel, mits het kindje veilig en liefdevol wordt begeleid naar de begraafplaats.
In zijn gebroken verhaal roept deze vader op tot betere voorzieningen voor de kleintjes die te vroeg van ons zijn heengegaan.
Hij vraagt om verfijning en mededogen in een systeem dat op deze momenten vaak afstandelijk en onpersoonlijk aanvoelt. Met een stem vol emotie hoopt hij dat zijn treurzang gehoord wordt en dat andere ouders niet dezelfde pijn hoeven te doorstaan zonder de steun die ze zo hard nodig hebben.
Tot slot vraagt hij voor meer empathie en basale voorzieningen vanuit begrafenisondernemingen, zodat iedere baby met de liefdevolle zorg vervoerd en begraven kan worden die hij of zij verdient, zelfs in de eindeloze slaap.
