De teleurstellingen in de Surinaamse politiek zijn vaak groot en schrijnend voor de gemiddelde burger. Socioloog Karel legt uit dat burgers vaak persoonlijke genoegdoening verwachten van politici, zeker wanneer die hen gouden bergen beloven tijdens verkiezingscampagnes. Tijdens deze campagnes worden vaak onrealistische beloften gedaan, waardoor burgers geneigd zijn om hun hoop te vestigen op deze politici in de verwachting van directe voordelen.
Een concreet voorbeeld is dat van John, een hardwerkende chauffeur die werd beloofd dat de wegeninfrastructuur zou verbeteren, wat zijn werk makkelijker zou maken. Toen de beloften onvervuld bleven, groeide zijn teleurstelling om in woede om te slaan tegen de politici die hij ooit steunde. Deze groeiende haat tegen politici is niet ongebruikelijk.
Burgers voelen zich vaak misleid door politieke partijen die in campagnes de hemel op aarde beloven, maar deze beloftes snel vergeten zodra de zetels zijn binnengesleept.
Een voorbeeld van politieke misleiding is de belofte van belastingverlagingen door partij X, die tijdens de campagne fel werd gepropageerd. Na de verkiezingen bleek dat in plaats van belastingverlagingen er juist verhogingen werden ingevoerd als gevolg van de slechte financiële staat van het land, waar de partij al van op de hoogte was.
Gedurende de vijf jaar dat een regeringspartij aan de macht blijft, wordt de burger vaak beroofd van zijn ambitieuze dromen voor een beter leven. Politici maken handig gebruik van het feit dat veel burgers door hun lage scholing niet in staat zijn om de juistheid van politieke beloften te doorzien. Deze misleiding draagt bij aan een cyclus van vertrouwen en teleurstelling.
Om politieke teleurstellingen te verminderen, is er een dringende behoefte aan eerlijkere politiek en transparantie.
