Waarom zou iemand in een baan blijven waar misbruik wijdverbreid is en vrouwen gedwongen worden tot hysterectomieën? Omdat de kosten om te ontsnappen uit de suikerrietvelden van India vaak nog hoger zijn.
Toen zijn dochter 12 werd, besloot Gighe Dutta dat dit het jaar zou worden dat hij en zijn vrouw zouden stoppen met het kappen van suikerriet op de velden van West-India. Het werk vereiste een lange migratie en zijn dochter zou van school moeten gaan — de eerste stap voor veel meisjes op een levenslang pad van mishandeling en armoede.
Maar zijn werkgever weigerde hen te laten stoppen. Hij en zijn vrienden sloegen meneer Dutta in elkaar en dwongen hem in een auto, zei meneer Dutta. Volgens een rapport dat hij indiende bij een lokale overheidsinstantie, reden de mannen hem naar een fabriek die naar eigen zeggen suiker levert aan veel internationale bedrijven. Meneer Dutta werd daar twee dagen opgesloten, zei hij, en moest op de grond slapen om zijn besluit te heroverwegen.
De suikerrijke staat Maharashtra levert aan bedrijven als Coca-Cola, Pepsico en Unilever. Lokale politici en suikerbaronnen zeggen dat arbeiders zoals de Dutta’s vrij zijn om te vertrekken. Het werk is zwaar, geven ze toe, maar arbeiders kunnen altijd elders werk zoeken.
Maar de suikerarbeiders van Maharashtra zijn verre van vrij. Zonder schriftelijke contracten zijn ze afhankelijk van hun werkgevers om te beslissen wanneer ze mogen vertrekken. Ze werken vaak onder de dreiging van geweld, ontvoering en moord.
Er zijn geen officiële gegevens over hoe vaak dergelijke behandelingen voorkomen en misstanden worden vaak niet gemeld omdat werknemers bang zijn voor represailles. Ontvoeringen zijn niet ongewoon.
