Surinaamse politici waarschuwen vaak voor een toekomst als Venezuela bij de ontwikkeling van onze olie- en gasindustrie. Deze vergelijking mist echter nuance en begrip van de geschiedenis. Onder Hugo Chávez, een charismatische leider, bloeide Venezuela aanvankelijk als bondgenoot van de VS.
Chávez, die streefde naar sociale gelijkheid, gebruikte de immense olierijkdommen van het land om zijn volk te ondersteunen. Zijn beleid leidde tot herhaalde verkiezingsoverwinningen, wat de VS niet beviel. Dit resulteerde in sancties en boycots, een standaardreactie van de VS wanneer hun geopolitieke belangen worden uitgedaagd.
De VS heeft momenteel sancties tegen tientallen landen, waaronder Iran, Noord-Korea en Rusland, vaak om politieke druk uit te oefenen en strategische doelen te bereiken. Chávez overleed in 2013 aan kanker, en zijn opvolger,
Nicolás Maduro, erfde een land dat te maken kreeg met nog strengere sancties onder Donald Trump. Deze sancties belemmeren de olie-export en dwingen landen om niet met Venezuela te handelen uit angst voor Amerikaanse repercussies.
Daarnaast heeft Engeland beslag gelegd op drie miljard dollar aan Venezolaanse goud, wat aantoont dat de drijfveer niet democratie, maar olie is. Deze internationale druk heeft de Venezolaanse economie doen kelderen, armoede vergroot en massale emigratie veroorzaakt.
Het is cruciaal dat Surinaamse politici zich onthouden van onjuiste vergelijkingen en zich richten op binnenlandse uitdagingen, zoals infrastructuurverbetering. Het begrijpen van complexe geopolitieke kwesties vereist diepgang en kennis. Onze focus moet liggen op de reële problemen in ons land, zoals het verbeteren van wegen en waterbeheer, in plaats van misleidende internationale parallellen te trekken. Dit zal niet alleen onze interne ontwikkeling bevorderen, maar ook zorgen voor een beter geïnformeerde politieke discussie.
