Laten we eerlijk zijn: het politieke landschap zou soms net zo goed een landschap van stillevens kunnen zijn. Alle politieke partijen lijken tegenwoordig op elkaar, als ononderscheidbare pinguïns in pak. Ze brengen allemaal dezelfde boodschap over: “Wij gaan het land redden!” met de overtuigingskracht van een natte vaatdoek.
Iedereen doet zijn uiterste best om intellectueel over te komen, misschien uit angst om als niet meer dan een existentiële inspiratie voor een “domme koekjespot” over te komen.
De coalitie bevindt zich traditioneel in de verdediging, zoals een voetbalteam dat met 0-3 achter staat en probeert uit te leggen hoe prachtig hun spel wel niet is. De slecht draaiende economie? “Niet onze schuld”, roept men in koor, verwijzend naar een reeks rampzalige excuses die zelfs uw kat niet zou geloven. En wat doet de oppositie? Hetzelfde als altijd: losse flodders afvuren. Ze lijken meer geïnteresseerd in het sparen van munitie dan in het echt raken van doelen.
Dan zijn er nog die zogenaamde “ordo oso” bijeenkomsten—alsof dat een soort Harry Potter-achtige magie is die het politieke landschap kan betoveren en veranderen. In werkelijkheid zijn het slechts zaadjes voor lange, zinloze gesprekken waar “bere foere torie” eerder een nationale sport dan een noodzaak is.
Dus waar is de partij die opstaat met een totaal nieuw idee? Het blijft een mysterie. Maar tot die tijd lijkt onze beste optie te zijn om achterover te leunen, popcorn erbij te pakken, en te genieten van deze tragikomische soap die we politiek noemen. Want zeg nou zelf, wie had gedacht dat saaiheid zo vermakelijk kon zijn?
