Suriname, vaak het “Land van El Dorado” genoemd vanwege zijn rijke goudreserves, haalt ironisch genoeg weinig voordeel uit deze kostbare hulpbron. Ondanks de aanwezigheid van multinationals en een bloeiende, zij het illegale, goudsector, blijft de verrijking uit. Slecht onderhandelde overeenkomsten met internationale mijnbouwbedrijven zorgen ervoor dat de winsten vooral buiten de landsgrenzen vloeien, met beperkte voordelen voor de Surinaamse economie.
Op politiek niveau worden er veel woorden gewijd aan het transformeren van de goudindustrie in een grotere bron van welvaart voor de bevolking. Echter, de acties blijven achterwege, en veel burgers blijven even arm als voorheen, ondanks de overvloedige natuurlijke rijkdommen. Dit roept niet alleen vragen op over het leiderschap, maar ook over de economische strategieën van het land.
Tegen de achtergrond van een ongekende goudprijs van $2.735,80 op de wereldmarkt, blijft goud voor velen een aantrekkelijke belegging, aangedreven door financiële onzekerheden en angst.
Maar is het voor individuele beleggers nog steeds interessant om goud te kopen? De hoge prijzen suggereren een waardevolle investering, maar ze komen ook met risico’s. Als de prijs eenmaal een piek bereikt, is de kans op dalingen even groot, vooral als de economische situatie stabiliseert.
Voor Suriname ligt de sleutel in duurzame en eerlijke overeenkomsten met internationale partners en het aanpakken van de illegale praktijken die de economische groei in de weg staan.
