De Amerikaanse verkiezingen staan zo goed als voor de deur. Het zijn de 60e presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten en vinden plaats op 5 november, althans op die dag moet de uitslag bekend zijn. De Amerikaanse presidentsverkiezingen van komende dinsdag worden bijzonder spannend. Maar het zal niet veel veranderen met betrekking tot het beleid van de USA naar Suriname toe.
Dat beleid houdt op dit moment niet veel in voor Suriname. De Amerikanen zijn hier primair voor hun eigen belangen met een vertegenwoordiging. De politieke tegenstelling is in de wereld anders geworden, maar de politiek in Suriname heeft niet de neiging om de vijandige weg op te gaan richting de USA. Het is duidelijk dat de Amerikaanse politiek behoorlijk verraderlijk, racistisch en pro-christendom is. Dan maakt het niet uit of Republikeinen of Democraten regeren. Wanneer de Republikeinen het voor het zeggen hebben, kan het beleid naar nieuwe kleurlingen toe en het migratiebeleid enigszins gaan schuiven. Maar, het is wel duidelijk dat de Republikeinen minder hypocriet zijn. Dat ze uitgaan van de witte suprematie wordt niet verborgen, ook niet dat de USA een land door en voor christenen is. En dat men geen baat heeft bij wereldvrede omdat dan minder wapens zullen worden verkocht.
Kamala Harris wordt een nog gevaarlijkere president dan Donald Trump dus. Echter, wie president wordt, hangt af van de swing states. Deze zeven staten (Pennsylvania, North Carolina, Georgia, Arizona, Wisconsin, Nevada) kunnen de doorslag geven, omdat de politieke verhoudingen er niet vastliggen. In alle peilingen van de belangrijkste swingstates zijn de verschillen tussen Kamala Harris en Donald Trump bijzonder nipt. Toch zegt die nationale score in het Amerikaanse kiessysteem niet zoveel: degene die nationaal het meeste aantal stemmen krijgt, wordt niet per se de president, zoals onder andere Hillary Clinton in 2016 mocht ondervinden.
De popular vote is het totaal aantal behaalde stemmen landelijk. Clinton won de popular vote met bijna drie miljoen stemmen verschil tegenover Donald Trump, maar verloor toch het Kiescollege met een relatief ruime marge van 227 tegen 304 voor Trump. In dat Kiescollege zetelen 538 kiesmannen. Elke vier jaar worden er presidentsverkiezingen gehouden. De president wordt niet direct gekozen, maar door getrapte verkiezingen volgens een stelsel van kiesmannen. Het aantal kiesmannen per staat wordt bepaald aan de hand van de volkstelling die iedere tien jaar gehouden wordt. Wie in een staat de meeste stemmen haalt, krijgt bijna overal alle kiesmannen van die staat achter diens naam. Wie er zo 270 kan verzamelen, wordt president. In de meeste staten is door de bevolkingssamenstelling nu al duidelijk wie er zal winnen, maar echt spannend is het in de strijdstaten (swing states).
Dit jaar zijn er zeven strijd staten, waarvan beide kandidaten er minstens een aantal moeten winnen, willen ze kans maken op het presidentschap.
De eerste staten waar de stembussen sluiten zijn Indiana en Kentucky, waar in een aantal districten al om 18,00 uur lokale USA tijd gestopt wordt met stemmen. Een uur later volgt met Georgia al meteen de eerste strijdstaat, waarna een half uur later de tweede nagelbijter aan de beurt is met North Carolina. Weer na een uur sluiten in liefst 19 staten en in Washington DC tegelijk de stembureaus, waaronder in de swing states Michigan en Pennsylvania. Een uur later volgen nog eens tien staten. De laatste strijdstaat is Nevada. Op een gegeven moment zijn alle stembureaus op het Amerikaanse vasteland dicht, en een uur later volgen ook die in Alaska en op Hawaii.
De grote Amerikaanse persbureaus en nieuwsnetwerken, zoals Associated Press, Reuters en CNN, zullen veel staten al snel na het sluiten van de stembus ‘callen’, wat betekent dat ze die staat aan deze of gene kandidaat toewijzen. Dat zal vooral het geval zijn in de staten waarvan de uitslag al op voorhand valt te voorspellen, zoals pakweg Arkansas voor de Republikeinen of Vermont voor de Democraten. Harris en Trump zullen zo gedurende de nacht van 5 op 6 november stelselmatig kiesmannen achter zich krijgen en steeds dichter bij het ‘magic number’ 270 komen, het aantal dat nodig is om een meerderheid in het Kiescollege te hebben. Toch zal het in de strijdstaten allicht lang ‘too close to call’ blijven.
Bovendien kan de uitslag tijdens het telproces fel schommelen, afhankelijk van de procedure die elke staat hanteert. In veel staten mogen de op voorhand uitgebrachte poststemmen bijvoorbeeld pas geopend en verwerkt worden na het sluiten van de stembussen op de verkiezingsdag, waardoor de uitslagen ervan langer op zich zullen laten wachten. Aangezien historisch gezien Democraten vaker per post stemmen, kan de eerste uitslag dan ook een vertekend beeld geven in het voordeel van de Republikeinen. Dat gebeurde in 2020 bijvoorbeeld in Georgia, waar Trump dagenlang aan de leiding lag, en Biden dankzij poststemmen pas na drie dagen over de Republikein sprong.
Ook in andere strijdstaten als Pennsylvania, Michigan en Wisconsin stond Trump lang op kop en werd hij geleidelijk aan ingehaald door Biden. Dat fenomeen staat in de VS bekend als een ‘red mirage’ of ‘rode luchtspiegeling’, gevolgd door een ‘blue shift’ of een ‘blauwe verschuiving’, en leidde tot Trumps aanhoudende beweringen rond verkiezingsfraude.
De komende dagen gaat het erom spannen wie de president van het machtigste land ter wereld wordt: de USA.
