In het kleurrijke en soms ronduit bizarre landschap van de Surinaamse politiek, is er iets wat me altijd weer verbaast: hoe mensen vrijwillig aanschuiven bij politieke vergaderingen van partijen die – laten we het maar zeggen zoals het is – hun toekomst hebben genadeloos geplunderd. Pak een bakje popcorn, want dit is politieke slapstick op zijn best!
Stel je voor: je parkeert jezelf op een plastic stoeltje onder een gammel dak van golfplaten, terwijl je luistert naar dezelfde oude garde die je al jaren kent. Het is bijna alsof je een “greatest hits” concert van je minst favoriete band bijwoont. Maar in plaats van met je ogen te rollen zodra de hits beginnen, zit je vast alsof je de Grammy-uitreiking niet wilt missen.
Waarom doen mensen dit toch? Misschien hopen ze op een tweede ronde aan voordelen die ze niet verdienden. Of misschien zijn ze er gewoon omdat er nergens anders gratis sandwiches worden uitgedeeld. Laten we eerlijk zijn: wie kan de verleiding van een goed belegde sandwich weerstaan na drie uur politiek gebabbel?
En wat met die arme zielen die zich onbewust van hun eigen politieke kannibalisatie in de zaal bevinden? Misschien denken ze dat het bijwonen van zulke evenementen een ticket is naar de Surinaamse versie van reality-tv, compleet met onverwachte plotwendingen.
Het is een knipoog naar het idee dat zelfs als je niet begrijpt dat je eigen “vlees” wordt genuttigd, je tenminste een leuke avond uit hebt gehad. En ach, altijd nog beter dan thuiszitten met de kat op schoot, toch?
