Ondanks de overvloed aan land in Suriname, heeft het land moeite om zichzelf te positioneren als een landbouwmacht. Wat ooit een vruchtbare voedselschuur had kunnen zijn, blijft een droom zonder tastbare resultaten. De huidige agrarische sector bestaat uit kleinschalige boeren die zowel kapitaal als arbeidskrachten missen.
Geen enkele regering is erin geslaagd om grootschalige landbouwbedrijven aan te trekken. De huidige regering heeft hierin tekortgeschoten, met buitenlandse bedrijven die nog steeds op administratieve goedkeuring wachten—een frustrerende ervaring voor potentiële investeerders die efficiëntie verwachtten.
Een groep met een andere religieuze achtergrond, die potentieel had, werd echter geweerd vanwege onduidelijkheden en weerstand van lokale gemeenschappen.
In grote landen zoals China, de Verenigde Arabische Emiraten en Saoedi-Arabië worden vaak grote stukken landbouwgrond gehuurd voor de productie van voedsel voor hun eigen markten. De wereldwijde voedselvraag blijft toenemen, aangedreven door bevolkingsgroei. Suriname lijkt echter niet in staat om de juiste partners met geloofwaardigheid en zakelijke vaardigheden te identificeren waarin investeerders vertrouwen hebben.
Een serieuze investeerder bekijkt niet alleen de economische mogelijkheden maar ook de betrouwbaarheid van de overheid. Als dat vertrouwen ontbreekt, haken ze snel af, met als gevolg dat Suriname eindigt met lege beloftes en geen concreet resultaat.
In de Verenigde Staten maken ze zich zorgen over buitenlandse investeringen in landbouwgrond vanwege mogelijke bedreigingen voor nationale veiligheid en soevereiniteit. Ondanks dat Suriname geen zoals dreigingen kent, blijft het land oninteressant voor investeerders. Gebrekkig landbeleid, infrastructuurproblemen, beperkte markttoegang en het gebrek aan financiële prikkels blijven belangrijke barrières. Als Suriname deze obstakels niet overwint, zal het land zijn landbouwpotentieel nooit volledig realiseren.
