Besi mofo! Laten we eens praten over de tijd van onze grootouders in Suriname. Toen je salaris nog voelde als een warme roti op een regenachtige dag. Ouderwetse loonsverhogingen waren goud waard; het betekende een extra kippenbout bij zondagmiddag B.B.Q. of misschien zelfs genoeg SRD’s om die nieuwe fiets te kopen.
Tegenwoordig lijkt het kopen van een eigen huis wel een fata morgana. Terwijl opa gewoon op z’n gemak naar het bouwbedrijf fietste en de grond kocht alsof het cassave op de markt was.
Denk bijvoorbeeld aan die stevige marrons van de jaren ‘50. Na de onafhankelijkheid werkten ze hard, bouwden huisjes van hout en hadden nog tijd over om de bakabana te frituren op de hoek van de straat. Vandaag de dag is het al een prestatie als je salaris het hele gezin doordeweeks kan voeden zonder te lenen bij de buurvrouw. En als het leven toen een wagi was, dan hebben we nu een wagi die vaker bij de monteur staat dan op de weg rijdt.
En waarom lijkt het alsof we niet leren van onze fouten? Het is alsof we vasthouden aan slechte gewoonten, alsof het een zondagse soep is.
Herinner je je de keren dat de economie kromp als een ingekookte bruine bonensoep? Geschiedenisboeken gebruiken we tegenwoordig vaker als onderzetters. Het zou prachtig zijn als we eindelijk begrijpen dat de oplossing niet in de herhaling ligt, maar in het veranderen van de recepten. Maar nee, we lijken vast te zitten in een loop zoals een kreek waar geen eind aan komt.
Veranderen moet! Dat is ons toverwoord voor de toekomst. Vooruitgang begint misschien met kleinschalige innovaties: denk aan Surinaamse startups die combineren wat de aarde ons geeft met technologie die werkt. Bijvoorbeeld biologische producten die je niet alleen voeden, maar ook de aarde een duim omhoog geven. Wie weet, misschien slimmeren we zo opa en oma op hun eigen terrein af. Want uiteindelijk, waarom zouden we dezelfde fouten blijven maken als we geschiedenis kunnen herschrijven met een modern Surinaams tintje?
