In de complexe machinerie van de Surinaamse politiek speelt de partij Pertjajah Luhur (PL) een rol die omgeven is door controverse en onvoorspelbaarheid. Een partij die ooit als betrouwbaar werd beschouwd en essentiële steun bood aan verschillende coalities, lijkt nu verwikkeld in een schimmenspel van politieke wispelturigheid en dreigementen. Dit zegt de politicoloog Ricardo.
Recente ontwikkelingen, zoals de uitspraken van de voorzitter van de Algemene Bevrijdings- en Ontwikkelingspartij (ABOP), werpen licht op de vraag of de PL nog steeds een bonafide partner in de Surinaamse politiek kan zijn.
Van bondgenoot naar overlever
De geschiedenis van PL wordt gekenmerkt door strategische allianties die vaak van korte duur blijken te zijn. De oorspronkelijke relatie tussen Ronnie Brunswijk en Salam Somohardjo leek aanvankelijk een sterk front te vormen tegen militaire regimes. Hun broederlijke band gaf vorm aan een krachtig politieke narratief dat als een fundament diende voor de PL. Echter, de beschuldiging van onbetrouwbaarheid door Brunswijk lijkt een eind te brengen aan deze historische alliantie.
De corruptieschaduw
Met de recente corruptieonderzoeken tegen Bronto Somohardjo, de zoon van de PL-voorzitter, komt de vraag van integriteit steeds meer onder de loep. Het ontstaan van deze beschuldigingen, gekoppeld aan politieke verplichtingen die de PL nog uit 2020 heeft, toont het fragiele netwerk van beloften en verwachtingen dat de PL moeilijk kan handhaven.
Toezeggingen en politiek drijfzand
President Chan Santokhi’s vermeende toezegging dat de PL opnieuw de ministerspost van Binnenlandse Zaken kan bemannen na haar breuk met de ABOP, blijft in officiële hoedanigheid onbevestigd. Dit scenario herinnert ons aan de uitspraak dat politieke overeenkomsten met de PL op drijfzand zijn gebaseerd. De geschiedenis, zoals hun vroegtijdige ontslag uit de coalitie met de Nationale Democratische Partij (NDP), onderstreept de repetitieve cyclus van plotselinge verschuivingen.
Historische patronen van instabiliteit
Het dreigement van de PL om zich terug te trekken indien hun eisen niet worden ingewilligd, past in een patroon van politiek gedrag gericht op intimidatie. De NPS ervoer dit eerder, met hun ervaring tijdens de afsplitsing van het ministerie van Natuurlijke Hulpbronnen en de daaropvolgende oprichting van GBB. Ook de focus van de PL op etnische belangen in hun politieke campagnes, enkel wanneer het hen uitkomt, heeft hun imago van onbetrouwbaarheid versterkt.
Conclusie
De huidige situatie met de Pertjajah Luhur weerspiegelt een bredere uitdaging binnen de Surinaamse politieke dynamiek: het belang van consistentie en betrouwbaarheid in langdurige politieke relaties. Zolang de PL vast blijft houden aan een koers van opportunistische allianties en dreigementen, blijft hun rol in de nationale politiek onzeker en potentieel schadelijk voor stabiele toekomstige samenwerking.
Het is cruciaal dat de PL een strategie ontwikkelt die echte partnerschappen en duurzame groei bevordert, voor zichzelf en voor Suriname als geheel.
