Michael is een gewone jongen in de binnenstad van Paramaribo. Net Als zoveel andere minderjarigen groeit hij op in een omgeving waar drugsverslaving aan de orde van de dag is en diepgaande invloed heeft op zijn wezen.
Elke ochtend voor zijn bezoek aan de school en na de school uurtjes loopt Micheal langs verslaafden op weg naar de bus die hem thuis moet afzetten, een route die de onzichtbare scheidslijn markeert tussen zijn hoop op een betere toekomst en de dreigende schaduw van verval.
De aanblik van mensen die hun dagen in een waas doorbrengen, heeft Michael realistisch gemaakt over het leven. Hij is hard aan het werk om zijn school af te ronden, vastbesloten om niet te vallen in dezelfde strik van vergetelheid waar zoveel mensen om hem heen verstrikt raken. Maar de constante blootstelling aan drugsgebruik maakt het moeilijk; het leidt af en is demotiverend.
Het ergste is misschien nog wel dat Michael zich verlaten voelt door het systeem dat er zou moeten zijn om te beschermen. De politie lijkt niet genoeg te ondernemen tegen de drugsproblemen die zijn community aanvreet. Waar is de wetshandhaving? Waarom worden deze problemen niet met de urgentie aangepakt die ze verdienen?
Michael vraagt zich af of iemand buiten hun buurt überhaupt in de gaten heeft wat er gaande is.
Deze toestand heeft een negatieve invloed op zijn educatie. Het is moeilijk om je te concentreren op taal of geschiedenis wanneer de realiteit van je omgeving zoveel schriller is.
Micheal blijft echter hoopvol. Hij weet dat zijn onderwijs de sleutel kan zijn tot een andere levensweg, een kans om de cirkel van wanhoop te doorbreken en misschien zelfs een verschil te maken in zijn community. Maar daarvoor is niet alleen zijn inzet nodig, maar ook de bewustwording en actie van degenen die in staat zijn om verandering te brengen.
