In het bruisende hart van Paramaribo stonden twee vrienden, Asha en Rajiv, met elkaar in gesprek over de toenemende onveiligheid in hun stad. Asha, een gepassioneerde voorvechtster van burgerrechten, keek somber naar haar balkon, omgeven door zware ijzeren tralies. “Zie je dit? Mijn eigen huis lijkt wel een gevangenis”, verzuchtte ze. “Wie is hier werkelijk vrij: de criminelen die ongestoord op straat kunnen rondlopen of wij, de burgers, opgesloten achter diefijzers?”
Rajiv, een jonge beleidsanalist, knikte instemmend terwijl hij luisterde naar haar bezorgdheid. “Ik begrijp je angst, Asha. Het is zorgwekkend dat beveiliging ons gevoel van vrijheid moet beperken. Dit is niet hoe het zou moeten zijn.”
“Wat kunnen we dan als burgers doen?”, vroeg Asha, haar stem doordrenkt van frustratie. “We plaatsen extra sloten en laten ons huis beveiligen, maar dat zijn slechts pleisters op de wonden. Wat er werkelijk nodig is, is een uitgebreid veiligheidsbeleid.”
Rajiv dacht na en antwoordde bedachtzaam: “Suriname heeft inderdaad behoefte aan een proactieve veiligheidsstrategie. Er moeten meer middelen worden geïnvesteerd in de politie en reactie-eenheden om een sterkere zichtbaarheid en snellere reactietijd te garanderen. Maar het gaat verder dan dat. Er moet een diepere focus liggen op sociaal-economische hervormingen om de oorzaken van criminaliteit aan te pakken, zoals werkloosheid en toegang tot onderwijs.”
Asha knikte, een vonkje hoop in haar ogen. “Dat klinkt als een plan, Rajiv. We moeten samenwerken, de dialoog aangaan met de regering en onze gemeenschap mobiliseren. Alleen dan kunnen we deze gevangenis naar vrijheid transformeren.”
