De eerste schooldag was dinsdag voor veel kinderen een spannende ervaring, vol emoties en verwachtingen. Veel kinderen kijken uit naar deze dag, maar er zijn er ook die zich angstig of verdrietig voelen. Het afscheid van ouders, de verandering van omgeving, en het onbekende van nieuwe leerkrachten en klasgenoten dragen bij aan emoties. Het beeld van huilende kinderen is begrijpelijk; het is een zware stap voor velen. Voor sommige kinderen is het de eerste keer dat ze naar school gaan, terwijl anderen naar een nieuwe school overstappen.
Een verslaggeefster van Dagblad Suriname was toevallig bij een school te Zorg en Hoop. Ze zag ouders aan komen lopen met hun kroost. Ze liep mee om te kijken en vervolgde met een gesprek.
Vera is een lieve tante die haar neefje Virgil B. bracht . Aan de verslaaggeefster vertelt ze vol enthousiasme: “Ik vind het een eer om mijn neefje Virgil te brengen. Hij was tot en met vanmorgen thuis, verheugd om naar school te gaan. Toch merk ik nu, dat hij zich terugtrok en zich aan mijn been vasthield. Ik troost hem, maar het lijkt alsof hij er zo verdrietig van werd.”
“Hij ging voorheen naar de kinderopvang waar ook een peuterschool is. Het verwondert mij dat hij plots zo een ander gedrag vertoont. Nadat steeds meer ouders kwamen om hun kinderen af te zetten, besloot ik hem naar de klas te brengen en aan de juf, die zo begripvol was en mijn neefje met open armen ontving. Helaas kronkelend aan mij, maar ik moest hem groeten en gelijk weglopen. Voor hoe lang zal hij huilen? Ik kijk uit om te horen hoe hij het heeft ervaren.”
De leerkrachten spelen een cruciale rol in deze overgang. Met geduld en begrip proberen ze de kinderen te ondersteunen, ze te laten acclimatiseren aan hun nieuwe omgeving en vriendjes. Vaak zien we dat naarmate de dag vordert, de angstige huilbui verdwijnt en plaatsmaakt voor nieuwsgierigheid en plezier. Spelletjes, kennismakingsactiviteiten en samen leren helpen bij het opbouwen van een gevoel van gemeenschap en veiligheid in de klas.
CS
