In Suriname behoren gelukkig kinderen niet tot de grootste groep verkeersslachtoffers. In landen zoals India, China en Nigeria vormen kinderen echter een aanzienlijk deel van de verkeersslachtoffers. In India sterven jaarlijks meer dan 22.000 kinderen door verkeersongelukken, en in China ongeveer 18.500 kinderen.
Als we kijken naar de verkeersslachtoffers, blijkt dat kinderen niet de grootste groep vormen in Suriname.
De meeste slachtoffers, zowel dodelijke als met letselschade, zijn fietsers en bromfietsers. Deze kwetsbare verkeersdeelnemers worden niet voldoende beschermd ondanks dat deze wetenschap al bekend is.
In de regio zijn er talloze voorbeelden van landen met smalle wegen die niet berekend zijn op fietsers en bromfietsers. In Barbados en Trinidad zie je geen fietsers en bromfietsers op primaire wegen; zones worden aangewezen waar veilig gefietst kan worden. Zelfs in Guyana zijn er stringentere regels: fietsers en bromfietsers mogen daar niet eens op snelwegen en bruggen.
In Suriname echter, zijn de wegen smal en zonder rijwielpaden, en wordt er geen actie ondernomen om deze problemen aan te pakken. Daarbij houden fietsers en bromfietsers zich vaak niet aan verkeersregels, wat het gevaar alleen maar vergroot. Het verkeer is simpelweg een chaos: Te veel hardrijders, te veel verkeersdoden. Met meer dan 1800 verkeersincidenten per maand, komt dat neer op 60 aanrijdingen per dag. Hoewel de meeste alleen materiële schade veroorzaken, zijn de cijfers ronduit absurd.
Verder tolereren we onacceptabel gedrag zoals bedelen en kranten- of fruitverkoop op drukke kruispunten. Zelfs in de kleinste Caribische landen wordt dit niet toegestaan. Zoals een bezoekster uit Guyana tegen een redacteur van Dagblad Suriname zei: “Guyana police would never allow this.” Iedereen weet wat er moet gebeuren om deze situaties aan te pakken, behalve de Surinaamse politie.
Het is hoog tijd dat we actie ondernemen en de verkeersveiligheid serieus nemen.
