De regering zal minimaal SRD 8.500 extra betalen aan werkers in de zorgsector die massaal aan het vertrekken zijn. Eerder was een SRD 3.500 aan deze sector toegekend. De zorgsector raakt leeg en er zijn al door een tekort aan personeel, kinderen op de kinderafdeling van het AZP overleden, omdat artsen moesten kiezen tussen kinderen om hun levens te redden.
In Suriname moet alles met connecties geregeld worden, dus waarschijnlijk hebben de kinderen van de ouders met goede connecties in het ziekenhuis het gered en de kinderen van de ouders zonder connecties zijn overleden. Behalve een extra betaling, heeft een verhoging plaatsgevonden van de prijs om stukken voor vertrek in orde te maken. Dat is een verhoging van SRD 250 naar USD 1.000. Dat is een noodzakelijke maatregel in het algemeen belang om levens te redden.
Er zijn geluiden dat de mensen uit de zorg die vertrekken, het uiteindelijk ook moeilijk hebben in die andere landen. Er zou echter een grote schaamte zijn bij deze mensen om weer terug te komen naar Suriname. Sommigen verkopen hun hele hebben en houwen om de oversteek te maken naar het beloofde land. Intussen is via de media een oproep gedaan aan gepensioneerden om desnoods parttime hun klachten te moeten geven aan de zorg.
Nu kampen de ziekenhuizen ook nog met lonen en secundaire arbeidsvoorwaarden die niet voldoen. Er is een vraag in het buitenland, met name Nederland, naar goed opgeleide verplegenden, artsen en specialisten. Er is een georganiseerde zuiging vanuit de rijke landen naar medisch personeel dat in arme landen als Suriname is opgeleid. Medische studies zijn dure studies waar de studenten flink aan meebetalen, maar als we ons niet vergissen is een deel van de onkosten door de Staat gesubsidieerd. Door de trek betalen Surinaamse belastingbetalers voor de zorg van burgers uit rijke landen zoals de USA en Nederland en misschien ook België.
Er is in Suriname een nationale Ziekenhuisraad die niet in staat is om gezamenlijk met alle stakeholders een goede oplossing te vinden voor het financieringsprobleem in de medische sector. Wat we ook hebben is dat een behoorlijk deel van de studenten na hun VWO vertrekken naar het buitenland om nooit meer naar Suriname terug te keren. Dit betekent een groot kapitaalverlies, deze personen studeren goedkoop op kosten van arme Surinamers en gaan dan verder om burgers van rijke landen dienstbaar te gaan zijn. Ook hier moet een mooie drempel worden ingebouwd zodat deze studenten een deel van de studiesubsidie terugbetalen aan de Staat.
Er wordt gezegd dat een deel van de medische verzekeringspremies die worden betaald, niet kostendekkend zijn. Ook wordt beweerd dat in Suriname er te veel ziekenhuizen zijn die allemaal ook specialistische behandeling willen aanbieden, terwijl gelet op de kleinschaligheid van de bevolking het genoeg zou zijn als 1 ziekenhuis met een goede financiering de specialistische zorg doet.
In Suriname is het onbekend of de beloning van de specialisten naar verhouding van de Surinaamse draagkracht is. Er is geen openbaarheid over de beloning van artsen en specialisten. Er is geen openbaar debat geweest over de beloning van de specialisten in Suriname.
Het vertrek van zorgpersoneel is een wereldwijd fenomeen, ook in het Caribisch gebied. De meningen in Suriname zijn verdeeld. Een deel neemt het de vertrekkende mensen kwalijk, een ander deel geeft aan dat wanneer iedereen vertrekt een land nooit kan worden opgebouwd. In Suriname is er geen sprake van circulaire migratie: het vertrek van het kader levert Suriname niets op. Degenen die vertrekken, sturen hun lonen niet naar familie en gezinnen in Suriname. Zij besteden in het Surinaams geval hun lonen in het land waar naartoe ze verhuizen en ze stichten daar hun gezinnen om nooit meer terug te keren.
Internationale migratie van gezondheidswerkers, een kenmerk van wereldwijde gezondheidszorgarbeidsmarkten, neemt toe en wordt complexer. In veel landen kan de groeiende vraag naar gezondheidsdiensten als gevolg van demografische trends en gezondheidscrises, zoals de Covid-19-pandemie, niet worden vervuld zonder de internationale werving van migranten gezondheidswerkers. Er is echter een internationale afspraak dat rijke landen niet trekken aan het personeel van arme landen als door het vertrek in de landen een crisis ontstaan. Deze crisis is er nu in Suriname.
De afgelopen decennia is migratie van gezondheidswerkers een van de middelen geweest om het tekort aan gezondheidswerkers in veel landen aan te pakken. Toch brengt het uitdagingen met zich mee, met name in landen van herkomst waar de uitstroom bestaande tekorten aan gezondheidswerkers verergert. Internationale werving van gezondheidswerkers vereist echter niet alleen economische, maar ook sociale en ethische overwegingen, omdat het de fundamentele rechten van verschillende belanghebbenden raakt: het recht op toegang tot gezondheidszorg (recht op gezondheid) voor de bevolking, het recht op bewegingsvrijheid en het recht op fatsoenlijk werk voor gezondheidswerkers, inclusief het recht op veilige en gezonde werkomstandigheden, in landen van herkomst en bestemming.
De Covid-19-situatie heeft het bewustzijn verder vergroot van de noodzaak om de veerkracht van het gezondheidssysteem te vergroten om te te allen tijde de levering van kwalitatief hoogwaardige gezondheidsdiensten te garanderen. Het aanpakken van personeelstekorten door middel van beleidsmaatregelen voor migratie van gezondheidswerkers vereist een systematische aanpak, met operationele plannen voor gedetailleerde en gecoördineerde acties van alle betrokken actoren.
Om met dit complexe scenario om te gaan, is het van vitaal belang om te zorgen voor beleidscoherentie tussen de gezondheidssector en arbeidsmigratie op nationaal, regionaal en internationaal niveau. Het ontbreken van een dergelijke gecoördineerde aanpak zal resulteren in substantiële mismatches tussen het aanbod van en de vraag naar gezondheidsdiensten
