Er zijn kinderen, die moeders met liefde, geduld en zorg in hun buik hebben gedragen, kort na geboorte overleden in Suriname omdat de ziekenhuizen in Suriname de nodige zorg en begeleiding niet hebben kunnen geven. De vraag is hoe een ziekenhuis zo kan afglijden naar een alltime dieptepunt. De vraag reist ook hoe een minister van Volksgezondheid het zover heeft laten komen.
Er zijn mensen in Suriname overleden, omdat ziekenhuizen de zorg niet hebben kunnen bieden. Ouders hebben hulpeloos en pijn toegekeken naar het overlijden van hun kind. Ziekenhuizen hebben keuzes moeten maken aan welke kinderen schaarse middelen zullen worden besteed en aan welke niet. Er heerst een ongekende crisis op de kinderafdeling van het grootste en meest toonaangevende ziekenhuis in Suriname. Artsen hebben moeten kiezen welke kinderen te redden en welke kinderen te laten overlijden. Zo ver is het gezakt met de openbare gezondheidszorg in Suriname.
Wij hebben indertijd met ons allen koppig doorgezet om een land onafhankelijk te maken, maar we hebben dat land nooit echt kunnen besturen, omdat er in het land die vaardigheid niet bestaat en nooit heeft bestaan.
Wat er in het ziekenhuis gebeurt is weer een bewijs dat een land besturen, een zeer verantwoordelijk werk, geen Surinaams ding is. Surinamers die nu familieleden uit Nederland moeten ‘facen’ zullen een heel moeilijke tijd hebben. Met grote ogen zal men staren naar de Surinaamse familieleden en deze zullen geen raad weten om zich een houding aan te nemen.
De situatie waarin het AZP verkeert heeft niets te maken met een economische crisis of leningen die door een andere regering zijn aangegaan. Het heeft te maken met 2 zaken: ten eerste heeft het te maken met het functioneren van een minister en een ministerie van Volksgezondheid. Daarnaast heeft het te maken met het management van het ziekenhuis. Wat er in het AZP is gebeurd is om ons diep over te schamen. Het is wanprestatie van de minister van Volksgezondheid en daarom is het meer dan gepast dat de beleidsmaker de eer aan zichzelf houdt. Dat is de prijs die betaald moet worden voor de jonge levens die verloren zijn gegaan. Ten tweede moet ook de directie van het AZP worden bedankt, men kan met alle fatsoen niet op die stoel blijven zitten terwijl het ziekenhuis zo diep is afgegleden.
De ouders die hun kinderen hebben verloren hebben alle recht om een rechtszaak tegen het ziekenhuis en de Staat Suriname aanhangig te maken om een schadevergoeding te eisen voor immateriële en emotionele schade. De Staat en het ziekenhuis hebben onterecht de verwachting gewekt dat ze in staat zijn om veilig geboortes en bevallingen te begeleiden en kinderen in crisis door vroeggeboorte of ondergwicht etc. te beschermen en de nodige zorg en begeleiding te geven. Achteraf bleek dat men aan de geschapen verwachtingen niet heeft kunnen voldoen door duidelijk mismanagement vanuit de leiding van het ziekenhuis en vanuit de verantwoordelijke voor de zorg vanuit de overheid (Volksgezondheid).
De Staat heeft met betrekking tot de openbare gezondheidszorg een staatszorg die verankerd is in de Grondwet. De Staat kan zich van die zorg en die verantwoordelijkheid niet distantiëren. Bij falen, grove schuld en nalatigheid die leiden tot schade zal de Staat altijd verantwoordelijk zijn bij een staatsziekenhuis en vanwege de staatszorg.
Wat in het AZP is gebeurd met overleden baby’s is een absoluut dieptepunt. Eerder hadden we hier geklaagd over de onmogelijkheid van het AZP om hartpatiënten te helpen, omdat ‘dottermachines’ kapot zouden zijn. Toen werd ook gekozen welke patiënten te helpen en welke niet. De patiënten met een zogenaamde ‘lichte hartaanval’ die in feite gedotterd moesten worden, werden ‘medicamenteus’ behandeld vanwege ‘logistieke problemen’. Die problemen zijn maanden blijven aanhouden. Hoeveel personen met een lichte hartaanval verder ziek zijn geworden of zijn overleden is onbekend.
Feit is dat het mismanegement van de openbare gezondheidszorg vanuit Volksgezondheid en AZP niet van nu is. Het is een fenomeen dat eigenlijk tijdens deze regering de kop is gaan opsteken. De huidige regeercoalitie heeft niet de neiging om met het schaars beschikbare kader binnen de overheid en in de staatsinstellingen te werken. Een ongekend niveau van partijpolitiek en het uitsluitend werken met ‘friends and family’ heeft zijn tol geëist in het management van instituten.
We schreven enkele dagen terug over de benoemingen die door de ABOP worden gedaan. Een vraag die de regering overigens ook moet komen beantwoorden, is hoeveel mensen en met welke diploma’s in de periode na 2020 in dienst zijn genomen. Er zijn geluiden dat er massa’s personen met niet eens een MULO-diploma in dienst worden genomen en dat ze beloond worden in schalen die bedoeld zijn voor mensen met een universiteitsdiploma. Die werkwijze zou worden gehanteerd, omdat de schalen onder de academische schalen absurd laag zouden zijn. Al met al moeten we stellen dat we dit niveau van mismanagement en wanbestuur waarschijnlijk nooit eerder hebben gehad. Dat komt omdat er geen eenheid is van bestuur.
We hebben een vp die duidelijk de president aan het dwarsbomen is, om populair uit de bus te komen en witte voetjes met het kiezersvolk te maken. Daarnaast hebben we een leiding van het land die alleen met partijmensen en vrienden werkt. Dat is op een ongekend niveau. Het resultaat zien we met ons allen en burgers betalen een zware prijs.
