In een wereld waarin ‘sorry’ slechts een woord wordt, rijst de vraag: hoeveel weegt een verontschuldiging? Als je het Pedro vraagt, weegt het bitter weinig. Pedro heeft genoeg van de NDP’ers, die maar blijven beweren dat ze hun lessen hebben geleerd.
Want laten we eerlijk zijn, deze club heeft ooit aan het roer gestaan en nu dobbert het land richting kliffen van ellende.
Natuurlijk, laten we even rekenen. Tien jaar wanbestuur, dat klinkt als: 120 maanden, 3652,5 dagen, 87.660 uren, en jawel, een hallucinante 315.576.000 seconden aan ongenadig lijden. De wenkbrauwen fronsen zich, want in tegenstelling tot een samenraapsel van woorden, biedt dit slechts grauwe statistieken van geopende wonden en verwoeste dromen.
Maar het houdt niet op! In plaats van hun boetekleed aan te trekken en in de politieke schaduw te verdwijnen, dartelen deze lieden vrolijk voort. Ze proberen ons te overtuigen van hun ‘herstelvisie’. Een cynische lach ontsnapt vele mondhoeken, want met welk magisch poeder denken ze deze verrotting op te lossen?
“Sorry”, zeggen ze, maar Pedro vraagt zich af: Wat koop ik daarvoor? Excuses klinken leuk in theorie, maar in de praktijk smaken ze als as. De schade is onherroepelijk en de trauma’s bieden geen ontsnapping. En dan is er nog dat kleine, devote gezelschap dat hen applaudisseert voor hun bescheiden “rouwzittingen”. Tragisch, echt waar, want het ontmaskert de schrijnende ondergrens van het collectieve bewustzijn rondom NDP’s rampzalige beleid.
Maar daar stopt onze curiositeit niet: is er een psychiater in de zaal? Sommige toehoorders lijken zoveel pijn te verdragen dat ze groteske masochisten lijken. Hun levens zijn verwoest, yet here they are, bereid om nog een ronde van NDP’s surrealistische soap te doorstaan.
Dit politieke spektakel verraadt een schrijnende waarheid: ‘foutherstel’ is een farce. De dagen, weken en jaren van NDP’s nalatigheid zinderen na als een slechte nachtmerrie. En zo golft dit politieke drama maar door, een immer huilende melodie zonder eind in zicht.
