In tijden van bizarre prijsstijgingen van basisproducten zoals brood en melk, lijkt het erop dat gezinnen moeten kiezen tussen ontbijt en licht. Wanneer je voor een brood de hoofdprijs moet betalen en melk bijna als luxeartikel wordt verkocht, is het duidelijk dat het handjevol extra geld niet de oplossing is voor de fundamentele problemen. Overigens, kleine financiële bijstand is als een pleister op een open beenbreuk.
Ondertussen gaat de overheid voortvarend te werk door, naast het overnemen van oude schulden, miljoenen extra uit te geven. Dit beleid van tegelijkertijd gas geven en remmen maakt het net zo moeilijk om de inflatie onder controle te krijgen als het besturen van een auto met vierkante wielen.
Wereldwijde invloeden, zoals de Russische invasie in Oekraïne en de nasleep van de Covid-, gooien ook nog een scheut peper in de financiële pap. Onze ‘neoliberale’ markten blijken minder veerkrachtig dan een natte pannenkoek.
Tijdens de pandemie was het overheidsbeleid meer ‘snel en slordig’ dan ‘gepland en perfect’. Toch zorgden de uitgaven ervoor dat gezinnen tenminste een schijn van basisbehoeften hadden.
Inmiddels is duidelijk dat een beetje financiële bijstand net zo effectief is als een chocolade theepot. Wat we nodig hebben is een robuust en doordacht beleid dat de werkelijke problemen aanpakt. Tot die tijd blijft de dans van inflatie en broodgeest nog even doorgaan.
