Op een serene zaterdagmiddag rond vijf uur, dobberde ik in het zwembad en staarde naar de betoverende blauwe hemel. Het was een adembenemend heldere dag, de lucht gekleurd in een zachte lichtblauwe tint, versierd met sierlijke witte wolken die als veertjes dreven.
Terwijl ik naar boven keek, kon ik niet anders dan denken aan de kinderen in Palestijnse gebieden, die geteisterd worden door oorlog en geweld. Zien zij ook zo’n wondermooie hemel, vroeg ik me af. Wat zou er door hun gedachten gaan als zij deze rustige, vredige hemel zouden aanschouwen? Zijn zij nog steeds dezelfde onschuldige kinderen die ze waren voor de oorlog, voor de massamoorden? Zou er ooit weer licht glanzen in hun ogen?
In mijn verwondering probeerde ik een glimp van God op te vangen. Men zegt immers dat Hij ergens daarboven is, waakzaam en altijd aanwezig. Dus bleef ik kijken, hoopvol en verlangend. Ik zag God niet, maar misschien zag Hij mij wel. Terwijl de zonnestralen het water deden fonkelen, spatte een golfje water in mijn gezicht en bracht me terug naar de harde realiteit van het leven op aarde, waar ellende vaak de overhand heeft.
Wat een contrast met de stralende hemel, dacht ik. Maar misschien, net zoals die prachtige lucht boven me, is er altijd een sprankje hoop en schoonheid te vinden, zelfs te midden van de grootste tegenslagen. En misschien, alleen misschien, zullen de kinderen ooit weer een onbezorgde, stralende hemel zien, vol belofte en dromen.
Oclaya v.D.
Paramaribo-Noord
