Wanneer men problemen ervaart die door zichzelf of een ander zijn veroorzaakt, is men geneigd om met het beschuldigende vingertje naar een ander te wijzen. Men vergeet echter dat, als je met de vinger wijst naar een ander, er drie vingers naar jezelf wijzen.’ Die drie vingers vragen jou naar jouw aandeel, naar jouw rol. Ze vragen je om bij jezelf te rade te gaan over de oorzaak. Ze vragen je om zelfreflectie, zodat je beter inzicht krijgt en dus ook een betere besluitvorming krijgt.’ Men hoort bijvoorbeeld zo vaak politieke partijen elkaar verwijten dat de problemen waaronder Suriname gebukt gaat, veroorzaakt zijn door de vorige machthebbers.
Of dat wel of niet waar is, is niet van belang. Veel belangrijker is de vraag wat je hebt aan al die beschuldigende gedachten, uitspraken en dat wijzen naar die ander als je er verder niets aan verandert? Jij blijft hoe dan ook zitten met de brokken.
Wat zou er gebeuren als je stopt met wijzen naar die ander? Dan zou je verantwoordelijkheid nemen en proberen het probleem op te lossen.
Het nemen van verantwoordelijkheid is één van de belangrijkste stappen naar succes. Succesvolle mensen blijven niet zitten en wijzen naar die ander, ze gaan aan de slag. Ze denken niet “hoe kan ik wraak nemen of verwijten maken of de ander de grond inboren?” maar “hoe kan ik dit probleem zo snel en efficiënt mogelijk uit de wereld helpen?” Ze nemen als het ware de schuld op zich, ook al is het duidelijk dat iemand anders de schuldige is. En dat is nu precies wat de huidige regering heeft gedaan. Eerst bleven ze verwijten maken totdat ze beseften datm dat de situatie niet veranderde. Toen hebben ze de verantwoordelijkheid van de schulden van de vorige regering op zich genomen en ook de zware taak om het wantrouwen van het volk om te buigen naar vertrouwen. Zo’n stap is niet gemakkelijk, vooral als de schuldigen hardnekkig weigeren om toe te geven dat zij verantwoordelijk zijn voor de rotzooi.
Ook het volk heeft de neiging om met het beschuldigende vingertje te wijzen naar een ander. Men steekt nooit de hand in eigen boezem. Als de meerderheid van het volk niet had gestemd op een persoon met een strafblad, een man die de deskundigheid om een land te leiden mist, zaten we vandaag niet in deze rotzooi, dan waren ook onze normen en waarden nog intact gebleven.
Het volk stak niet de hand in eigen boezem, maar gaf de NDP hier de schuld van. Dus ook het volk neemt haar verantwoordelijkheid niet. Pas als we tegen onszelf kunnen zeggen dat wij zelf de schuldigen zijn van de ontstane situatie, zullen we aan een verbetering kunnen werken. Het ligt in onze eigen handen om integere, fatsoenlijke, deskundige leiders op de troon te plaatsen. Wij kunnen beginnen met er voor te zorgen dat er een wet komt die het plaatsen van criminelen in een voorbeeldfunctie verbiedt. Het huidige probleem in vele landen is dat het volk de macht heeft gelegd in handen van corrupte leiders. Achteraf wordt er geprotesteerd, maar dan is het te laat.
Hoe ontstaan zulke mensen? Elk mens komt als een ongeschreven bladzijde ter wereld. Niet anderen en ook niet de omgeving zorgt voor de inhoud. Maar wij mensen zelf kunnen kiezen waarmee we in de loop der jaren ons leven willen vullen. Dat wat je hebt gestopt in je leven, zal dan op allerlei momenten naar buiten komen. Je kan je leven vullen met vreugde, eerlijkheid, dankbaarheid, empathie, woede, haat, bitterheid, hebzucht, egoïsme, enzovoort. Iemand die geeft en deelt, heeft liefde en empathie in zijn leven gestopt en zal zich ook liefdevol presenteren. Een mens die oneerlijk is, steelt en mishandelt, heeft zichzelf met die negatieve eigenschappen gevoed en zal zich oneerlijk en gewelddadig presenteren en ook excuses zoeken voor zijn gedrag.
Sommige mensen zijn ware kunstenaars in het rommelen met de werkelijkheid. Door niet toe te geven, slagen ze er in om zichzelf wijs te maken dat ze niet verantwoordelijk zijn voor wat is gebeurd en ze voelen zich best prettig als ze zich wentelen in hun zelfbedrog. Iemand die anderen steeds de schuld geeft, heeft geen gevoel voor verantwoordelijkheid in zijn levenspakket, en vertoont vlucht en schuil gedrag. Bijvoorbeeld Trump en Poetin nemen geen verantwoordelijkheid voor hun gedrag. Ze wijzen steeds met het beschuldigende vingertje naar anderen.
Wat velen echter niet beseffen, is dat, wanneer we anderen de schuld geven, we de regie van ons leven leggen in handen van anderen.
Eén van de grootste stappen die je kunt zetten in je persoonlijke ontwikkeling is om te stoppen met anderen de schuld geven voor alles wat jou overkomt. Met het nemen van deze stap, neem je verantwoording en controle over je leven. Je neemt afstand van de slachtofferrol. Je verspilt geen kostbare tijd en energie meer aan verwijten, acties en negatieve interpretaties. Als we allemaal volgens deze norm leven, zullen we een verantwoordelijk volk creëren.
“When a man points a finger at someone else, he should remember that four of his fingers are pointing at himself.”
Josta Vaseur
