Ik, Linda (schuilnaam), werd op zaterdag 1 december beroofd, ontvoerd en gemarteld door zes mannen. Dat ik vandaag leef, dank ik aan Allah. Op die verschrikkelijke dag kwamen ze op het nippertje niet zover om me ook nog te verkrachten. Nu, 22 jaar later, werd mijn angst opnieuw gewekt.
Afgelopen zaterdag was ik aan het werk bij mijn bedrijf tot 16:00 uur. Om 14:00 uur ging mijn thuisalarm af. De beveiligingsdienst PPS vertelde me dat alles in orde was en de inspecteur had niets verdachts gevonden. Maar, de inbreker had mijn kamerdeur open gebroken en was gelukkig niet in staat mijn stevige ijzeren deur te forceren. Toch bleef mijn alarm loeien en weer constateerde PPS niets verdachts. Toen ik om 16:20 uur thuis kwam, stond mijn slaapkamerdeur open en beefde ik van angst.
Suriname is in mijn ogen een plek geworden waar veiligheid niet meer gegarandeerd is. Ik werk hard om mijn schulden te betalen, voor zaken als EBS, SWM, arbeiders en beveiligingssystemen. Onlangs vroeg mijn bewaker voorzichtig aan drie mannen, die om 20:00 uur in donker water vroegen, wie ze waren. Het bleken potentieel gevaarlijke figuren te zijn.
Als vrouw en onderneemster voel ik me radeloos en machteloos. De overheid lijkt weinig te doen om onze veiligheid te garanderen. Terwijl ik ’s nachts onrustig naar mijn camerabeelden kijk, droom ik er soms van om elders te wonen, hoewel ik mijn geboorteland liefheb. Onze centen betalen de beveiliging van hooggeplaatsten, maar wie beschermt ons, de gewone burgers?
Ik vraag mij af wat de toekomst ons brengt als de veiligheidsproblemen doorborduren zoals ze nu doen.
