Geeta, een landbouwster met een scherpe tong en nog scherpere inzichten, heeft zoals altijd haar eigen, onverbloemde mening over de recente dreiging van rrn hongerstaking door de voorzitter van de Bond van Surinaamse Padi Producenten.
Ze barst in sarcastische lach uit: “Wie zijn deze zogenaamde ‘producenten’ eigenlijk? Niemand weet het! Maar ze dreigen in hongerstaking te gaan als hun wensen niet worden vervuld. Hoe zouden ze dat volhouden? Een dag zonder rijst en ze liggen al op apegapen!”
“Vrouwen met ruggengraat”
Ze rolt met haar ogen en herinnert zich de laatste echte hongerstaking in Suriname. “De enige keer in de recente geschiedenis dat mensen echt in hongerstaking gingen, waren de vrouwen van de bananenonderneming Surland. De regering wilde het bedrijf sluiten, en die vrouwen, echte Surinaamse heldinnen, hielden het dagen vol. Ze moesten uiteindelijk stoppen op verzoek van de doktoren. Dat waren nog eens vrouwen met ruggengraat!”
Geeta schudt haar hoofd en kijkt verontwaardigd naar het huidige beeld. “Maar nu horen we weer van deze mannenclub dat ze willen hongerstaken. Serieus? Zet je geld waar je mond is, zoals ze zeggen. Echte honger is geen grap. Echte hongerstaking komt met pijn, niet met mediashows en lege loze woorden.”
Ze vervolgt met haar gebruikelijke flair: “Ik wed dat ze het geen dag volhouden zonder rijst. Helemaal vandaag de dag, waar het minste ongemak ze al doet klagen. Laat ze maar eens voelen wat echte honger betekent. Tot die tijd moeten ze misschien hun mond houden en een realistischer plan bedenken om de rijstsector te redden.”
Geeta zucht diep en eindigt haar betoog met een wrange glimlach. “Ja hoor, laat ze maar zien wat ze waard zijn. Want praten kunnen ze wel, maar als het op daden aankomt, zijn het vaak de vrouwen die de last dragen.”
