In een staaltje politieke acrobatiek dat je eerder zou verwachten in een soap dan in de werkelijkheid, heeft Salam Somohardjo, de alom bekende voorzitter van Pertjajah Luhur, onlangs aangekondigd dat hij “er klaar mee is” en geen enkele functie meer ambieert. Onze eigen Willem was er natuurlijk als de kippen bij om dit hele spektakel te observeren en te becommentariëren.
Volgens insiders ging het allemaal gepaard met grootse gebaren en zelfs een semi-verplichte staande ovatie. Maar, zoals elke goede telenovela, was er een twist: Salam kondigde ook aan dat zijn zoon, Bronto Somohardjo, de nieuwe lijstrekkersrol op zich zou nemen. Want ja, waarom zou je een politieke machtsoverdracht democratisch en transparant houden als je het ook gewoon in de familie kan houden?
Het nieuwe hoofdstuk in deze politieke saga werd met veel tamtam ingeluid, maar Willem blijft sceptisch.
Salam Somohardjo lijkt het namelijk ontzettend moeilijk te vinden om daadwerkelijk afstand te doen van de macht. Terwijl hij publiekelijk claimt dat hij niets meer wil, blijft hij via achterdeurtjes en zijweggetjes toch lekker aan de macht kleven. Hij blijft namelijk gewoon adviseur van staat, een functie die hem de financiële en facilitaire voordelen van een minister bezorgt.
Als klap op de vuurpijl blijkt dat hij zijn reputatie van nepotisme nog steeds hoog houdt. Bij elke regeringsdeelname werden familieleden van de Somohardjo-kliek strategisch geplaatst in buitenlandse diplomatieke missies. Hun kwalificaties? Eh, wie heeft die nodig als je de juiste achternaam hebt?
En dan Salam’s trotse bewering dat zijn partij goed is voor 65.000 stemmen. Willem beschouwt dit als niets meer dan lucht verkopen bij gebrek aan een visie voor het nationale beleid. Wat overblijft is een politieke partij die blijft leunen op etnische identiteit zonder concreet plan voor de toekomst.
Het enige wat we kunnen concluderen? Het drama in Pertjajah Luhur lijkt voorlopig nog niet voorbij. Grab your popcorn, mensen!
