Stel u zich een wereld voor waarin niemand schaamte kent. De gedachte alleen al zou Ramon tevreden laten glimlachen voordat hij zijn zoveelste onzin over “uitbuiting door het buitenland” de lucht in slingert. Geen ogenblik van schaamte om te voorkomen dat zo’n groeiend aantal mensen klakkeloos elk woord als gospel aanneemt.
Wat gebeurt er met mensen die geen schaamte meer voelen? Nou, neem een kijkje in de Surinaamse politiek. Daar staan figuren op die zonder blikken of blozen van partij wisselen alsof het schoenen zijn tijdens de uitverkoop. Het mag geen verrassing zijn dat ze vaak al hun respect verliezen. Ja, het grote publiek prikt moeiteloos door zulke doorzichtige, machtshongerige streken heen.
Maar, hoe komt het dan toch dat mensen deze schandelijke figuren volgen? Het antwoord is simpel: zoals motten naar een vlam worden sommige personen aangetrokken door grootspraak, beloftes en een vleugje schandaal. Het lijkt erop dat in de wereld van vandaag zelfs de meest verrotte appels in de politieke mand een publiek kunnen verzamelen. Wie is nu echt verrot, vraag je je af? Zijn het de schaamteloze overlopers, hongerig naar macht en rijkdom? Of zijn het de goedgelovige aanhangers die blijven verwachten dat dezelfde oude trucs op magische wijze voor een ander resultaat zullen zorgen?
De ironie is om van te smullen. Omstanders kijken toe hoe politieke chameleons veranderen van kleur, uitsluitend gevoed door persoonlijke, materialistische belangen. Het is verwerpelijk, natuurlijk, en het volk toont terecht zijn desinteresse. Maar wat als kiezers helder van geest worden en hun bedrog herkennen? Dat is een applaus moment. Volksmisleiders moeten worden afgestraft, geen twijfel mogelijk.
Dus, te midden van dit absurdistische spektakel van schaamteloosheid, blijft één ding duidelijk: Schaamte is het verloren ingrediënt dat we massaal moeten herontdekken. En voor degenen die het spectaculair hebben afgezworen? Nou, laten we zeggen dat ze de hoofdrol krijgen in hun eigen tragikomische toneelstuk.
