De opeenvolgende lange weekenden hebben een ding wel duidelijk gemaakt: de Surinaamse economie, die al behoorlijk te lijden heeft aan improductiviteit, wordt onnodig elke keer onderbroken voor feest- en gedenkdagen die geen nationale impact hebben. Al zouden deze dagen op een gegeven moment een plaats hebben gehad in het nationaal bewustzijn, dan nog is het niet noodzakelijk om voor een gedenkdag de hele economie stil te leggen.
In de eerste plaats hebben de vrije dagen geen goede invloed op de werkethiek van de Surinamer wat al aan de lage kant zou liggen. Het bevordert luiheid en lange dagen niks doen buiten de vakanties. Vooral voor de jonge betreders van de arbeidsmarkt zijn deze vrije dagen niet bevorderlijk voor de werkethiek.
Verder zijn deze onnodige vrije dagen niet goed voor de bedrijven die goederen en diensten produceren en voor de bedrijfsvoering afhankelijk zijn van de productie. De werknemers zijn vrij en er zijn daaronder sommigen die aansluitend op het long weekend ziek worden of steeds verlofdagen opnemen.
In de derde plaats komt de business bij de overheid ook stil te liggen. De productiviteit is overall genomen bij de Surinaamse overheid heel laag. Deze wordt nog lager met allerlei dagen die strikt groepsgebonden zijn en het nationale niveau niet hebben bereikt.
In Suriname is ooit een commissie onder Henk Herrenberg benoemd in de vorige regeerperiode om ordening te brengen in de nationale feest- en gedenkdagen. Deze commissie was niet gebalanceerd samengesteld en vooral de groepen die voortkomen uit de staatsgestuurde immigraties waren niet adequaat vertegenwoordigd. De commissie heeft een rapport uitgebracht en adviezen gegeven om ordening te brengen in het geheel. We hadden kritische kanttekeningen in 2017 over de kwaliteit van dit oppervlakkig rapport. Er zijn vanuit de koloniale periode vrije dagen ingevoerd in Suriname die afgestemd zijn op de Nederlandse cultuur. Deze dagen worden getypeerd als de christelijke dagen, maar de noodzaak voor het vrij zijn op deze dagen is nooit echt gebleken.
In Suriname zoeken met name vanwege de politieke en de sociaal-maatschappelijke integratie en emancipatie, vooral de immigranten- en eerder gemarginaliseerde groepen naar erkenning en respect in de samenleving en op nationaal niveau. De politieke participatie wordt dan gebruikt om gelijke behandeling te krijgen door erkenning via vrije dagen. Groepen voelen zich in Suriname nog uitgesloten en niet erkend als ze niet op gelijke voet als christenen in aanmerking komen voor nationale vrije dagen. Deze nationale vrije dagen hebben op zich vanwege de algehele platlegging van de economie niet het effect dat er een nationaal gevoel ontstaat met betrekking tot het gedachtegoed van de feest- en gedenkdag. Wanneer de economie gedeeltelijk op een laag pitje zou draaien omdat een deel van de bevolking in de eigen kringen of nationaal bezig is met gedenkactiviteiten of festiviteiten, zou daarvan hetzelfde effect of misschien zelfs een grotere uitgaan naar de rest van de samenleving.
Wij denken dat de Staat via de ministeries onder aansturing van Binnenlandse Zaken meer moet doen om thematisch de verschillende gedenkdagen binnen de overheidskantoren te gedenken, terwijl de overheidskantoren open zijn en ook de bedrijven. We denken dan aan tentoonstellingen die op de ministeries kunnen worden gehouden en lezingen en bescheiden vieringen met specifieke culinair waarvoor de overheid een budget kan uittrekken. Dit zal vele malen goedkoper zijn dan het sluiten van de dienstverlening van de overheid.
De regering moet de thema’s die gepaard gaan met de verschillende feest- en gedenkdagen eerst goed moeten kennen alvorens themaweken en lezingen en exposities te houden.
Wij denken dat de erkenning waarnaar groepen zoeken niet bereikt kan worden door het door de keel drukken van nationale vrije dagen van de bevolking. omdat exponenten uit bepaalde groepen toevallig op de stoelen zitten om deze besluiten te nemen. Het effect blijft met name uit. De herdenkingen krijgen geen nationale dimensie. Een aantal van de christelijke herdenkingen moet op de schop, evenals een paar van de nieuwe herdenkingen die erbij zijn gekomen vanuit de niet-christelijke groep.
Suriname moet gaan naar een systeem van bijzonder verlof voor specifieke groepen. Daardoor kunnen belijders van bepaalde religies aanspraak maken op vrijstelling van dienst. De echte nationale dagen die een nationale dimensie in Suriname hebben zijn Nieuwjaar, Pasen, Ied-ul-Fitre, Phagwa, Keti Koti, Srefidensi en Kerst.
Een dag die wel nationaal een zekere betekenis heeft is Oudjaar, dat is bij alle groepen en dat kan er wel bij. De dag van Keti Koti kan, omdat het gelinkt is aan de immigratie, gemaakt worden tot Dag van de Nationale Eenheid, waarbij Binnenlandse Zaken samen met alle groepen en het bedrijfsleven alle groepen belicht. Daarbij moet veel aandacht zijn voor de geschiedenis van de slavernij en de immigratie waarbij high proifile door de Staat bekostigde lezingen worden gehouden in goede zalen waar de president ook formeel aanwezig is. Het kan zelfs het begin zijn van een week van Nationale Eenheid.
De dag van de Inheemse en Tribale Volken kan er zeker ook bij in plaats van 10 oktober en 9 augustus. Bij de VN worden de rechten van deze 2 groepen samen geregeld en wordt de term Inheemse en Tribale Volken gebruikt.
De dag van 1 mei moet vooral met een themaweek worden gevierd waarbij exposities en lezingen plaatsvinden georganiseerd door de vakbeweging en ministerie van arbeidszaken en niet met een vrije dag waarop er gewoon niets met betrekking de betekenis van deze dag gebeurt. Deze dag kan worden afgeschaft.
Alle andere dagen hebben te maken met groepschauvinisme als gevolg van de politieke participatie en emancipatie en daar moet middels een nationale dialoog een einde aan worden gemaakt. In de plaats moet komen aanspraak op bijzonder verlof voor bijvoorbeeld Ied-ul-Adha, Divali, Chinees Nieuwjaar en Sasi Sura.
In elk geval is het een verzwakking van de economie en verlaging van de productiviteit met zoveel vrije dagen. De regering wordt opgeroepen om het halve werk dat door de Commissie Herrenberg is gedaan, af te ronden en te komen met goede aanbevelingen. Dit moet niet te lang op zich laten wachten. In Suriname moeten we meer gaan werken, niet meer uren per dag, maar meer dagen in de week en per jaar.
