Ah, de heerlijke ironie van de mislukte protesten tegen president Chan Santokhi! Vanaf het moment dat hij aantrad, waren de plannen om hem omver te werpen al in volle gang. Covid-19 gooide helaas roet in het eten, maar dat weerhield onze revolutionairen er niet van om na een pauze vol hernieuwde energie en onrust weer te beginnen.
De protesten werden uitvoerig uitgevoerd door allerlei splintergroepjes, elk met hun eigen verwoestende agenda’s. Het lijkt erop dat de term “samenwerken” volledig uit hun vocabulaire verdwenen was. Zelfs de NDP kon het niet laten om publiekelijk hun mislukking te etaleren. Je zou denken dat dit eenvoudig zou zijn, maar nee, mobiliseren bleek een brug te ver!
Straatprotesten? Wat een meesterwerk van planning en financiering! Een dag lang zichtbaar zijn is één ding, maar vergeet niet dat mensen hun banen hebben. Tenzij je natuurlijk bereid bent hen te betalen om hun dagelijkse werkzaamheden op te geven.
En dan was er die epische climax op 17 februari, die vrij vertaald ‘de Plunderdag’ genoemd kan worden. De ravage was zo angstaanjagend dat de actievoerders snel terugkropen naar hun holen.
En laten we de geniale strategie rond Ronnie Brunswijk niet vergeten. Het koesteren van de “zwakke schakel” om je politieke toekomst veilig te stellen? Bravo!
Maar de realiteit is dat deze chaotische mislukte protesten niets hebben opgeleverd behalve tijdelijke chaos. De ware kunst van protesteren, zoals gebleken, ligt blijkbaar niet in hun vaardigheden.
