Het derde congres van de Suriname Second Model United Nations (SUMUN 2024) is onlangs geopend door de secretaris-generaal van SUMUN, Seran Naarden. Dit evenement heeft als doel om studenten tussen 18 en 22 jaar op een informatieve en boeiende manier vertrouwd te maken met de werkwijze van de Verenigde Naties (VN).
Dit jaar ligt de focus op grensgeschillen tussen landen, waaronder die tussen India en China, en Libanon en Israël. President Chandrikapersad Santokhi was eregast bij de opening op 8 juni. Het congres is een initiatief van de Rotary Club Suriname in samenwerking met de Anton de Kom Universiteit van Suriname (AdeKUS) en krijgt steun van het United Nations Development Programme (UNDP).
Hoewel het evenement als succesvol wordt beschouwd, zijn bedenkingen bij de gekozen onderwerpen. Het is immers vreemd dat de organisatoren geen aandacht hebben besteed aan een zeer relevant grensgeschil voor Suriname zelf, te weten het conflict met buurland Guyana over het Tigri-gebied. Sinds de jaren zestig wordt dit grondgebied gewapend bezet door Guyana, die het beschouwt als haar eigen territorium, wat heeft geleid tot spanningen tussen de twee landen.
Men had kunnen verwachten dat dit lokale conflict centraal zou staan op het congres, gezien de directe implicaties voor Suriname. Maar, wellicht hebben de organisatoren mogelijk besloten om het onderwerp te vermijden om geen publieke discussie of diplomatieke spanningen op te laaien. Dit is betreurenswaardig, omdat het een unieke kans zou zijn geweest om jongeren bewust te maken van een belangrijk nationaal probleem en om internationale steun te verkrijgen.
Daarnaast heeft het congres ook de kwestie van het door Venezuela geclaimde Essequibo-gebied van Guyana buiten beschouwing gelaten. Dit geschil is eveneens van groot belang voor de regio en zou waardevolle inzichten hebben kunnen bieden over grensconflicten in Zuid-Amerika.
De organisatoren hebben een waardevolle kans gemist door zich te concentreren op grensproblemen ver buiten de regio en de lokale problematiek te negeren. Het zou zowel educatief als strategisch voordelig zijn geweest om deze kwesties op de agenda te zetten en zo een bijdrage te leveren aan de oplossing van deze lang bestaande conflicten.
