Als we naar de verkiezingen van volgens jaar kijken, kun je niet anders dan een doos popcorn pakken en genieten van de komedie der zwakke politieke partijen. Lilla, ons lokale politieke orakel, heeft heel wat te zeggen over deze dwalende dappere zielen die proberen een serieus gezicht te trekken terwijl ze stuntelig door hun beleidsdocumenten bladeren op zoek naar een gedegen economisch herstelplan.
Het is bijna aandoenlijk hoe deze partijen, bij gebrek aan een echt plan, hun toevlucht nemen tot populaire thema’s zoals corruptie. Maar laten we eerlijk zijn, veel van deze zelfbenoemde anti-corruptie bevorderaars hebben waarschijnlijk meer skeletten in hun kast dan een Halloweendisco.
Ironisch genoeg zijn de meeste van hen medeplichtig aan dezelfde corruptie die ze zo hardnekkig proberen te bestrijden. Het is net als een pyromaan die een anti-brandstichting campagne leidt — hilarisch, maar ook tragisch. Als ze hun verdwijnende kiezers willen terugwinnen, moeten ze blijkbaar hun reserves van gezond verstand hebben uitgeput en in plaats daarvan maar op de rassen trommel slaan.
Lilla merkt op dat dit altijd wel aanslaat, vooral bij mensen die denken dat hun ellende het resultaat is van een oneerlijke kosmische grap. En waarom niet? Als je je kiezers niet kunt verleiden met een redelijk beleid, probeer dan maar een beetje rassen tango, toch?
Deze politieke maestro’s proberen gevoelige snaren te bespelen onder de minder ontwikkelde groepen en hun ellende aan etnische oorzaken toe te schrijven. Dit is natuurlijk geen nieuw trucje, maar eerder een oud konijn dat uit de hoed wordt getoverd in een andere tijdspanne. Net als een goedkope goochelaar op een kinderfeestje.
Maar laten we realistisch blijven: degenen die de rassen trommel slaan, zijn in wezen een groter gevaar voor de samenleving. Het is alsof je een muurbloempje naar een breakdance-wedstrijd stuurt — het ziet er belachelijk uit, schaadt de zaak en brengt vooral veel knaken op.
Zwakke partijen kunnen hun aanhangers niet terughalen met rationele argumenten, dus kiezen ze voor de goedkope, luide weg van rassen disco. De slotsom? Zet je schrap, het wordt een verkiezing seizoen vol slapstick en slechte grappen. En wie weet, misschien leren ze ooit het verschil tussen een politiek podium en een clown parade. Tot die tijd: geniet van de show, neem een extra zak popcorn en laat de melodieën van de rassen trommels op je inwerken.
