Eerlijkheid. Wat een zeldzaam beestje in de jungle van de politiek. Mieke. socioloog, die regelmaat haar mening geeft in Dagblad Suriname over uiteenlopende actuele issues, kreeg zowaar een hartverzakking toen ze dat woord uit de mond van een NPS-voorzitter hoorde rollen. Was het een grap? Helaas niet. Hij dacht werkelijk dat Chan Santokhi eerlijk moest zijn over hun kleine akkefietje. Serieus, wie heeft dat mannetje voor het laatst een spiegel gegeven?
Kom op, versleten politici die eerlijk zijn? Dat zou net zo verrassend zijn als een kip die walvissenshowtje opvoert. Hun oneerlijkheid is praktisch onderdeel van ons erfgoed. Terwijl het volk kampt met honger en armoede, strijken onze “dappere” leiders en hun families de rijkdommen op. Ja, en dat terwijl ze luidkeels verklaren dat ze bereid zijn te sterven voor Suriname. Echt?
Misschien kunnen ze ons eerst even vertellen hoeveel van hun geliefden een andere nationaliteit hebben. Je weet wel, voor als het hier te heet onder de voeten wordt. Waarom? Simpel. Omdat eerlijkheid voor hen voelt als een jeukende wollen trui in een tropische hittegolf. En hoeveel van hun kinderen studeren in het buitenland? Veel, vast. En hoe betalen ze die studies? Niet moeilijk, uit de bloedbuidel van het volk, natuurlijk. Dat geld verdwijnt net zo geruisloos als een scheet in de wind.
Ze gooien al dat geld naar buitenlandse appartementen, verzekeringen en studies, maar wanneer het gaat om het volk iets gunnen, horen we plots een oorverdovende stilte. Dezelfde stilte die je hoort wanneer een politicus gevraagd wordt naar z’n belastingaangifte.
Deze circusact duurt al sinds Nederland ons zelfbestuur cadeau deed. De virale gemeenheid zit inmiddels vier generaties diep. Het volk zou met zachte hand, en veel sarcasme, de eerlijke vragen moeten stellen. Maar de hardst schreeuwende blijken steeds de grootste acteurs, nietwaar
Het is bijna aandoenlijk, deze pathetische soap. En toch blijven we kijken, in de hoop dat eerlijkheid ooit haar lelijke kop laat zien. Tot die tijd blijven we maar lachen, huilen en hoofdschuddend toekijken. Eerlijkheid? Hou toch op!
