De regering plaatst officieel een cel op het terrein van het Militair Hospitaal zonder voorafgaande publieke consultatie, tot grote zorg van bewoners en zelfs enkele Assembleeleden.
De locatie van deze cel – die in essentie bedoeld was voor de al maanden voortvluchtige oud-president Desi Bouterse om zijn vonnis van 20 jaar gevangenisstraf uit te zitten – in de directe omgeving van een ziekenhuis en woonwijk kan aanzienlijke nadelen met zich meebrengen, die zowel de veiligheid als het welzijn van de omgeving beïnvloeden.
Een van de belangrijkste zorgen is de veiligheid. De nabijheid van deze cel verhoogt het risico op ontsnappingen, wat de veiligheid van de bewoners en ziekenhuispatiënten in gevaar kan brengen. De mogelijkheid dat een gedetineerde kan ontsnappen of dat criminele activiteiten zich uitbreiden naar de woonwijk, kan een voortdurend gevoel van onveiligheid creëren onder de bewoners en ziekenhuisbezoekers.
Daarnaast is er de psychosociale impact.
De voortdurende aanwezigheid van een dergelijke cel kan stress en angst veroorzaken bij bewoners. Vooral voor kwetsbare groepen zoals kinderen en ouderen kan de nabijheid van een cel een negatieve invloed hebben op hun mentale gezondheid.
Voor ziekenhuispatiënten, die rust en een stressvrije omgeving nodig hebben om te herstellen, kan dit bijzonder schadelijk zijn.
De economische impact is ook aanzienlijk.
Woningen in de nabijheid van een cel kunnen minder aantrekkelijk zijn voor potentiële kopers en huurders, wat leidt tot een daling van de vastgoedwaarde. Daarnaast kan het stigma van een gevangenis in de buurt de wijk minder aantrekkelijk maken voor nieuwe bewoners en investeerders, wat de economische ontwikkeling van de buurt kan belemmeren.
Operationele uitdagingen zijn ook punt van zorg.
Het extra verkeer door het transport van gevangenen, personeel en bezoekers kan leiden tot verkeerscongestie, wat de bereikbaarheid van het ziekenhuis en de woonwijk kan bemoeilijken. In geval van nood kunnen politie en hulpdiensten worden afgeleid van andere belangrijke taken in de buurt, zoals respons op ziekenhuisnoodsituaties of incidenten in de woonwijk.
Milieurisico’s spelen ook een rol.
Activiteiten binnen de cel kunnen geluidsoverlast veroorzaken, wat vooral hinderlijk kan zijn voor ziekenhuispatiënten die rust nodig hebben. Bovendien kan verlichting rondom deze cel lichte overlast veroorzaken in de woonwijk, wat de slaap en het algemene welzijn van de bewoners kan verstoren.
Ten slotte is er de sociale impact. De perceptie van de buurt kan veranderen, wat kan leiden tot een gevoel van sociale isolatie en mogelijk negatieve interacties tussen de gemeenschap en een gevangene in de cel of bezoekers. Dit kan ook toekomstige stedelijke ontwikkeling en planologische mogelijkheden beperken vanwege veiligheidseisen en zoneringregels.
Gezamenlijk maken deze nadelen duidelijk dat de plaatsing van een cel in de buurt van een ziekenhuis en woonwijk aanzienlijke gevolgen kan hebben voor de gemeenschap. Het is daarom van cruciaal belang dat bij planning en besluitvorming rekening wordt gehouden met de zorgen van de lokale bevolking en dat mogelijke negatieve effecten zorgvuldig worden afgewogen.
Cel bij beschikking aangewezen als PI / HvB
De cel is nu bij beschikking formeel aangewezen als een Penitentiaire Inrichting/Huis van Bewaring. Daarnaast is de cel op het terrein van het Militair Hospitaal aangewezen als zogenoemde ‘integraal onderdeel van de Penitentiaire Inrichting Duisburglaan’, ‘waar verdachten in het Huis van Bewaring kunnen worden opgenomen casu quo de aan veroordeelden opgelegde straf ten uitvoer kan worden gelegd’, zo is te lezen in de beschikking.
