Mijn naam is Faria, ik ben 55 jaar oud. Sinds mijn 24e werk ik hard om mijn gezin te onderhouden. Ik ben getrouwd en heb twee kinderen. Mijn ouders hebben mij altijd de waarde van sparen en verzekeren bijgebracht. Ze hadden voldoende inkomsten en hadden verstandig gespaard. Ook hadden ze een levensverzekering afgesloten in onze lokale munt, de Surinaamse dollar (SRD). Onze toekomst leek veilig en beschermd.
Maar toen kwam de ontwrichtende klap. Ondanks hun jarenlang zwoegen en sparen, werd al hun vermogen gestolen, niet door traditionele inbrekers, maar door politieke dieven. Er kwam een periode van hyperinflatie, waardoor hun spaargeld van de ene op de andere dag waardeloos werd. Ook hun verzekering bleek niets meer waard. Dit was diefstal in daglicht, gepleegd door de verkeerde beleidsmakers.
Ik dacht dat zoiets mij, een generatie verder, niet zou overkomen. Maar hier sta ik nu, net als mijn ouders, als slachtoffer van hetzelfde onrecht.
Ook mijn spaargeld is in één klap verwoest. De ontwaarding van onze munt heeft alles duurder gemaakt.
Dagelijks worstel ik om rond te komen. Hoe kon dit gebeuren? Twee generaties, dezelfde pijn. Als volk zijn we verraden door hen die zouden moeten zorgen voor onze toekomst.
Mijn leven is nu zeer onaangenaam. Het voelt alsof ik gevangen zit in een onrechtvaardige cyclus. Binnen vijf jaar bereik ik mijn pensioengerechtigde leeftijd. Maar wat heb ik nog aan mijn pensioen, met al mijn spaargeld weg en prijzen die door het dak gaan? Ik heb geen zekerheid meer, mijn pensioen is ook waardeloos geworden door de ontwaarding.
Nooit had ik gedacht dat mijn leven na een goede opvoeding en hard werken zo zou eindigen. Ik leefde altijd rechtvaardig, hoopte op een betere toekomst. Maar nu zie ik weinig hoop. Hoe kon dit lot ons twee keer raken in twee generaties? Het enige wat ik nog kan doen, is blijven hopen en vechten voor een rechtvaardiger systeem, aldus het verhaal van Faria dat zij deelt met de redactie van Dagblad Suriname.
