We hebben het afgelopen weekend de echte inluiding gehad van het verkiezingsjaar. Dat is gebeurd met verschillende massameetings en meetings met de pers. Terwijl deze meetings gaande zijn, zullen we vooral kijken naar de beloftes die de partijen doen en die ze ook moeten doen.
In de media is over de meeting van de VHP bijvoorbeeld bericht, dat een verworvenheid van deze regering is de omzetting van grond de Staat SRD 50 miljoen heeft opgebracht. Beweerd wordt dat daarmee een deel van de problemen van het land kan worden opgelost. Dat kan, maar de omzetting van de titel van grond is geen structurele maatregel. Het is een eenmalige maatregel en geen basis om duurzaam problemen op te lossen. Andere maatregelen of duurzaamheidsverworvenheden zijn niet echt genoemd. Veel nadruk is komen te liggen op de opkomst van de partij waarbij zelfs straten afgesloten moesten worden.
Daarnaast hadden de ABOP en de PL ook een massameeting. Op deze massameeting is helemaal niet gesproken over beleid, plannen en verworvenheden. Deze partijen praten alleen over stemmen vergaren, stemgaranties en meedoen in de regering. Voor wie ze meedoen wordt niet verteld. Het zijn dus politieke partijen die 0.0 zullen bijdragen aan het oplossen van de Surinaamse problemen. Betekent dat deze partijen voorstander zijn van regelarij en corruptie.
Dan hebben we een nieuwe partij die regelrecht de mist ingaat door valse beloften te doen die niet kunnen worden uitgevoerd. Deze partij praat over een technocratische regering. Dat is een regering waarin personen van de NDP, VHP, ABOP, PL en NPS zullen zitten en misschien ook van andere partijen. Dat is een belofte die vals is en ook onnatuurlijk in ons systeem. Ministers kunnen technische bagage hebben, maar dan zijn ze deskundige ministers, geen technocraten nog. In het Surinaams systeem zijn ministers verantwoording verschuldigd aan de president. Ze worden benoemd en ontslagen door de president. Ze zijn gehoorzaamheid verschuldigd aan de president. Zijn ze niet gehoorzaam, dan worden ze door de president ontslagen. Ze kunnen ook een motie van wantrouwen krijgen tegen zich in DNA.
Technocratische ministers bestaan niet in Suriname en derhalve ook geen technocratische regeringen. We kennen in Suriname politieke regeringen en politieke ministers en dat is hoe de grondwet het heeft geregeld. Dat betekent niet dat we geen mogelijkheid hebben om kundige ministers aan te stellen. Maar die ministers zijn volgens onze grondwet politieke ministers, het kan niet anders. Wat de ANSB bedoelt is dat ministers onafhankelijk zijn en op wetenschappelijke wijze hun beleid vaststellen en uitvoeren, zonder dat ze gehinderd worden door de president of DNA. En dat is precies wat onmogelijk is in Suriname.
Verder is door de ANSB aangegeven dat de partij gaat voor de decentralisatiegedachte. De ontwikkeling van de districten moet zelf door de lokale bevolking ter hand genomen worden. Maar dat is iets dat totaal niet te doen is in Suriname. Het klinkt allemaal mooi en waar, maar het is niet uit te voeren. Districten hebben de capaciteit niet en dat zal niet binnen de kortste keren kunnen worden opgebouwd. Verder is de centrale regering verslaafd aan het geld van de districten. Bovendien hebben niet alle districten genoeg inkomsten. Verder is het al zo dat districten hun eigen plannen en behoeften hebben, maar deze worden niet echt opgenomen in de plannen van de centrale regering.
Er zijn wettelijke regelingen getroffen om decentralisatie uit te voeren, al enkele decennia terug. Het is een mooi ideaal, maar districten zijn in Suriname qua human resources onevenwichtig ontwikkeld. Daardoor kan decentralisatie maar in bepaalde districten werken.
Verder is aangegeven dat partijleden in de pas van de partijvoorzitters moeten lopen. Maar zo zit het politiek systeem van Suriname in elkaar. Partijleden die niet in de pas lopen, kunnen door de partij worden geschorst en zelfs geroyeerd. Partijen hebben een visie en een lijn, althans dat behoren ze te hebben en politici kunnen niet hun eigen lijn opgaan. Corruptie en alle onfatsoenlijke gedragingen zullen moeten stoppen, lezen we, maar hoe zover te komen merken we niet. Daarom presenteert en pleit de ANSB voor een technocratische regering. De logica is er niet in dit verhaal.
Er zal een transformatie moeten plaatsvinden van de consumptie-economie naar een gebalanceerde productie-economie, door een digitale economie. Maar dat is een loze belofte die al duizenden keren is gedaan en niet waar te maken is. Want daarvoor heb je een gedegen plan nodig dat gemaakt is door het volk dat het moet uitvoeren.
Ter afsluiting, technocratie is een organisatorisch systeem, waarbij de beleidsmakers beslissen aan de hand van adviezen van deskundigen op deelterreinen. Het beleid wordt aldus uitgetekend na uitgebreide technische, economische en sociale analyses, en de knopen worden doorgehakt op basis van de resultaten van deze analyses, niet op basis van ideologie.
