Als je ooit het genoegen hebt gehad om met overheidsambtenaren te moeten werken, dan weet je dat het vaak voelt alsof je het bureaucratische equivalent van de Hongerspelen speelt.
Het lijkt erop dat sommige ambtenaren hun werkdagen besteden aan het nietsdoen perfectioneren, en als één persoon daadwerkelijk z’n werk doet, dan stijgt de werkdruk exponentieel voor die arme ziel.
Die fenomenen maken het overheidsapparaat niet alleen inefficiënt, maar ook een bron van dagelijkse stress voor ons, de gewone burgers.
Neem bijvoorbeeld mijn recente avontuur met de Belastingdienst. Ik wilde, in al mijn naïviteit, een betalingsregeling treffen vanwege de economische crisis. Dus, ik pak de telefoon en krijg een dame aan de lijn die me op hoge toon laat weten dat zij geen betalingsregelingen treffen. Haar moeder moet trots zijn op haar vriendelijke telefoontics. Uiteraard vroeg ik om haar naam, waarop ze onbeschoft antwoordde dat ze haar naam niet hoefde te geven. Blijkbaar voorziet de overheid haar personeel van schuilnamen, zoals bij undercoveragenten, om de veiligheid te waarborgen.
Frustratie ten top. Mijn dag was dus alvast naar de klote.
Maar ik ben hardnekkig en belde later nogmaals.
Deze keer kreeg ik een vriendelijke heer aan de lijn.
Wat een verademing!
Hij gaf netjes zijn naam en vertelde me dat een betalingsregeling wel mogelijk was.
Hieruit blijkt maar weer: je moet gewoon geluk hebben. Eén verkeerde ambtenaar, en je dag is verpest.
Het echte probleem ligt dieper: beleidsmatig falen en het aannemen van incompetente medewerkers zorgt voor deze chaos.
Onze ministers en hun ministertjes moeten eens kijken naar hun teams; het is alsof je een voetbalcompetitie laat spelen door mensen die niet eens weten wat een bal is.
Dus hier sta ik, compleet uitgeblust door de ambtelijke terreur.
Hulde aan de enkele goede ambtenaren die hun werk wel naar behoren doen.
Maar tot die tijd moeten wij, gewone zielen, blijven ploeteren door de bureaucratische modder.
Alphonsius van D.
