De uitdrukking “Een echte leider moet leven zoals zijn volk leeft” lijkt weinig relevant voor Surinaamse politici. Ricardo, een politicoloog die met regelmaat door Dagblad Suriname wordt benaderd om zijn visie over een issue uiteen te zeggen, legt uit dat veel politici uit de ambtenarij komen, waar ze een middeninkomen hebben. Met dit inkomen houden ze na kosten niet veel over, wat hen bescheiden en nederig maakt.
Maar zodra ze politieke macht verwerven, kunnen ze hun hebzucht vaak niet bedwingen.
Enkele opvallende uitzonderingen zijn wijlen Henck Arron, Jagernath Lachmon en Ronald Venetiaan, die als leiders een gematigd leven leidden in lijn met het volk. Ricardo stelt echter dat de tijden zijn veranderd. Veel nieuwe politici worden dronken van macht en kunnen niet omgaan met de weelde die gepaard gaat met staatsvoorzieningen. In plaats van met het volk te leven, leven ze naast het volk.
Politici zijn vaak gedreven door macht, invloed en materieel gewin. Vaak prioriteren ze eigen belangen boven het publiek welzijn, wat resulteert in een verlangen naar status en rijkdom. Ricardo merkt op dat veel Surinaamse politici een beperkte kijk op het leven en internationale oriëntatie hebben. Ze reizen weliswaar op staatskosten de wereld rond, maar weten deze ervaringen niet om te zetten in positieve maatschappelijke veranderingen.
Er zijn uiteraard uitzonderingen, maar deze zijn zeldzaam en krijgen vaak weinig aandacht. Ricardo concludeert dat zolang het systeem gebaseerd is op macht en hebzucht, en er geen afstraffing is voor misbruik, er weinig zal veranderen.
Dit systeem moedigt politici aan om hun eigen belangen boven het welzijn van het volk te stellen.
De uitdaging ligt in het creëren van een politiek systeem dat integriteit en dienstbaarheid bevordert. Dit kan bereikt worden door middel van strenge regelgeving, controlemechanismen en een cultuur van transparantie. Politici moeten verantwoordelijk gehouden worden voor hun daden en er moet een signaal gegeven worden dat misbruik van macht niet getolereerd wordt.
Ricardo roept op tot een herziening van het politieke systeem en het stimuleren van leiderschap dat daadwerkelijk in dienst staat van het volk. Alleen dan kunnen we hopen op een toekomst waarin leiders inderdaad leven zoals hun volk leeft, met dezelfde zorgen, uitdagingen en aspiraties.
