We worden de laatste tijd doodgegooid met filmpjes over vechtpartijen door scholieren. Ze vechten niet alleen met elkaar maar ook met leerkrachten en zijn daarnaast ook nog bewapend met allerlei scherpe voorwerpen.
Wat het meest schokkend is, is niet het gevecht maar de toekijkende omstanders. Medescholieren staan te juichen en het vechten aan te wakkeren. Men geniet duidelijk van het gevecht, (hoe bloederiger, hoe mooier) en piekert er niet over om de vechtende partijen uit elkaar te halen om erger te voorkomen.
Men filmt liever het gevecht om het op social media te plaatsen. Hoe kan een kind ervan genieten als een medescholier in elkaar wordt geslagen? Waarom gaan medemensen elkaar als beesten te lijf? Zelfs dieren vechten en doden alleen als ze honger hebben of als ze hun territorium moeten verdedigen. De mens is zo diep gezonken dat hij mishandelt en doodt voor zijn plezier, uit hebzucht of de drang naar macht.
In de media heeft men het over de Surinaamse jeugd, maar in werkelijkheid gaat het hier om de zwarte Surinaamse jeugd. Chinezen, Hindoestanen, Javanen enz. vechten niet onder elkaar en staan elkaar niet naar het leven.
Een blik in de wereld laat zien dat dit probleem zich niet alleen voordoet bij de zwarte Surinaamse jeugd, maar onder zwarte jongeren. Kijk maar naar Afrika en Eritrea, Haïti waar de zwarten elkaar mishandelen en bevechten.
De vraag rijst waarom zwarte jongeren elkaar zo naar het leven staan. Ligt het aan de opvoeding? Kunnen deze kinderen alleen communiceren d.m.v. fysiek geweld? Kan de langdurige afwezigheid van ouders een rol spelen? Door de economische situatie zijn de ouders vaak lang van huis om te werken, waardoor de kinderen op zichzelf zijn aangewezen dus weinig of niets meekrijgen in hun opvoeding. Ze zijn dan aangewezen op hun omgeving en vrienden en kunnen zo op het verkeerde pad terechtkomen. Drugsgebruik, gebroken gezinnen en armoede spelen hier ook een grote rol.
De politie is ook debet aan deze agressieve situatie. De politie van vroeger had gezag en kon daarom de orde handhaven. De vorige regering heeft vele instituten kapotgemaakt. Mathoera probeert het respect voor defensie terug te winnen. Maar bij de politie lukt dat nog steeds niet. De politie van nu is zijn waardigheid en respect kwijt en kan daarom niet als gezaghebbend orgaan optreden.
Velen die naar de opnames van die vechtpartijen kijken, hebben de neiging om dat agressieve gedrag toe te schrijven aan de vrije keuze van het kind en bestempelen het kind als onhandelbaar of plaatsen hem of haar in het hokje van asociaal, komende uit een achterbuurt. Maar vaak ligt de oorzaak buiten de wil van het agressieve kind.
Elk mens heeft agressie in zich, het gaat erom waar je voor jezelf de grens trekt en hoe je kinderen moet leren om ook grenzen aan zichzelf te stellen. Factoren die dat agressieve gedrag kunnen veroorzaken zijn:
- Het kind heeft een opvliegend karakter en weet er niet mee om te gaan.
- Een lage intelligentie maakt dat het kind beschikt over minder oplossingsvaardigheden.
- Een gebrekkig verbaal vermogen. Als het kind zich niet in woorden kan uiten, grijpt het naar fysiek geweld.
- Ook de leerkracht kan debet zijn aan het agressieve gedrag van het kind bijvoorbeeld door een agressieve aanpak in de klas. Denk dan vooral aan verbale agressie, zoals ‘t kind kleineren, voor gek zetten of sarcastisch toespreken.
- Wanneer de leerkracht niet consequent is in het uitvoeren van regels, kan de groep agressie normaal gaan vinden.
- Vaak mikt de leerkracht op de persoon en niet op het foute gedrag van het kind. (hate the sinn and not the sinner). Zeg bijvoorbeeld niet ‘ je bent asociaal, maar zeg,’ vechten is niet sociaal.’
- Met proactieve agressie (berekenend gedrag) wil het kind macht verkrijgen over anderen of zich bezit toe-eigenen.
- Soms is het kind agressief uit onmacht (reactieve agressie). Dan reageert het kind impulsief en defensief op pesten of een waargenomen bedreiging of provocatie.
Dit is slechts een kleine greep uit de vele oorzaken waarom het kind zich agressief gedraagt. Het is van zeer groot belang dat ouders en leerkrachten het agressieve kind niet direct bestempelen en afschrijven als onhandelbaar of stoppen in het hokje van asociaal, maar naar de oorzaak gaan zoeken. Zo alleen kan je het kind helpen en het gedrag corrigeren.
Hun agressieve gedrag is een schreeuw om hulp. Geef ze liefde en ondersteuning i.p.v. straf en koskosie.
Steek de hand in eigen boezem en zorg allereerst, zowel thuis als op school, voor een goed pedagogisch klimaat. Dat wil zeggen dat ouders en leerkrachten respectvol met kinderen moeten omgaan, duidelijke regels moeten stellen waar iedereen zich aan houdt. Leer het kind om zich te richten op de oplossing van het probleem en niet op dat stoere gedrag. Door te vechten kan jij je tegenstander uitschakelen, maar daarmee los je het probleem niet op.
Vechten is namelijk het wapen van de zwakken en geweldloosheid van de sterken. Srananmang laten we het doel nastreven om die beschamende beelden van vechtende scholieren van de Surinaamse radar te laten verdwijnen.
“Thou shalt not be a victim, thou shalt not be a perpetrator, but, above all, thou shalt not be a bystander.” (Mahatma Gandhi)
Josta Vaseur
