Ah, de verkiezingstijd komt er weer aan, en zoals gewoonlijk trekken onze vertrouwde politieke partijen hun ‘nieuwe’ kleren aan. Als een parade van nostalgische bandjes die van geen ophouden weten, staan ze klaar met hun hits uit de oude doos, verpakt als de volgende grote sensatie. Verpak het oude als nieuw en hoop dat niemand het merkt.
In een tijdperk waar “vernieuwing” het modewoord is, gooien onze politieke genieën termen zoals “nieuwe visie”, “de nieuwe republiek”, en “het moet anders” in de strijd. Maar schijn bedriegt, want onder die sprankelende laag van beloftes, vinden we de oude bekende gezichten – de meesters van de retoriek, die de kunst van het stilstaan tot in de puntjes hebben geperfectioneerd.
Het gebruik van “nieuw” is schaamteloos gericht op het bespelen van het lage scholingsniveau van het volk. “Kijk! We zijn veranderd,” proclameren ze, terwijl de spelers achter de schermen de dans van de politieke stoelendans vrolijk verder dansen. Het is alsof ze een oude, bekraste plaat afspelen en hopen dat niemand doorheeft dat de muziek niet veranderd is.
Het is een tragikomisch schouwspel waarbij de term “nieuw” wordt gebruikt als een magisch toverwoord, terwijl alles wat glinstert duidelijk geen vernieuwing goud is. Als dit de “nieuwe” smaak van verandering is, dan heb ik dringend een nieuw receptenboek nodig. Want zeg nou zelf, hoe vaak kun je hetzelfde oude gerecht opwarmen voordat zelfs de meest onwetenden onder ons het verschil gaan proeven?
