Het is een schande, maar Palestina moet bij de rijke omringende Arabische landen bedelen om hulp. De Arabische landen hebben de Arabieren in Palestina gewoon flink in de steek gelaten. In de eerste plaats zijn de Palestijnen Arabieren. In de tweede plaats zijn ze in de meerderheid moslims. Ook de moslimlanden die in de buurt liggen, en dat zijn dan weer dezelfde Arabische landen, hebben de Palestijnen in de steek gelaten. Toen de VN sprak over genocide, was het niet een Arabisch land dat een zaak aanhangig maakte bij het Internationaal Strafhof, maar Zuid-Afrika. En dan zou u denken dat een Arabisch land de zaak zou ondersteunen, maar dat is niet gebeurd.
Nu is het Colombia uit Zuid-Amerika dat een standpunt heeft ingenomen tegen Israel om genocide van de Palestijnen te voorkomen. De vraag is waarom de Arabische en moslimlanden geen sympathie hebben voor Palestina.
Het kan te maken hebben met de religieuze verdeeldheid in de Islam tussen de Shia-minderheid (onder aanvoering van Iran) en de soennieten. Omdat in de moslimlanden politiek en religie vaak samengaan, leidt religieuze verdeeldheid ook tot politieke verdeeldheid. De Hamas die onder druk staat en tegen wie het Israelisch-Amerikaans leger oorlog beweert te voeren is wel soenitisch, maar de Hezbollah die ook opkomt voor de bevrijding van de bezetting en kolonisatie van Palestina is sjiitisch.
Maar de rijke Arabische landen zetten niet hun Arabische identiteit of hun Islamitisch geloof op de eerste plaats, maar de consolidatie van hun politieke macht en hun immense rijkdom. De meeste Arabische regimes zijn niet democratisch en staan democratie, vrijheid van religie en mensenrechten onder druk. De koningshuizen hebben immense rijkdommen door de oliegelden die ze binnenharken. Die macht en rijkdom behouden ze door de vriendschap die ze hebben gesloten met de USA en daarmee dus ook met Israël. Palestina vraagt hulp aan Arabische landen, maar het staat gelijk aan het vragen van hulp aan Israël en Amerika. De Arabische landen zullen niet overgaan tot hulp zolang er geen groen licht is van Israël en de USA. Deze twee landen zullen ook het tempo, de intensiteit en de vorm van de hulp bepalen.
We zien overigens dat de rijke Arabische en moslimlanden nergens ter wereld opkomen waar moslimminderheden worden onderdrukt. Voorbeelden zijn de onderdrukking van de Rohingya’s in Myanmar en van de Oeigoeren in China. De diplomatieke banden met de onderdrukkers in Myanmar en China zijn gewoon voortgezet. De nadruk ligt op geld.
Ondanks de publieke steun voor de Palestijnse rechten, heeft bijna elke Arabische staat de Palestijnen in werkelijkheid lange tijd met ‘angst en walging’ bekeken, zegt een Amerikaanse Midden-Oosten kenner. Dit geldt vooral voor Egypte, dat zal blijven weigeren Palestijnen van over de grens toe te laten.
Wat opmerkelijk is in dit hele conflict sinds 7 oktober is het gebrek aan reactie of respons vanuit de Arabische wereld. Saoedi-Arabië blijft de deur openhouden voor een vredesakkoord met Israël. De Arabische Emiraten, Marokko en Bahrein hebben niet eens hun ambassadeurs teruggetrokken. Jordanië heeft dat wel gedaan, maar aangezien ongeveer de helft van de bevolking Palestijns is, heeft Jordanië een specifiek probleem. Dat gebrek aan reactie is veelzeggend. Als je nog een voorbeeld nodig zou hebben dat de Arabische staten zich niet diepgeworteld zorgen maken over de Palestijnen en hun lot, dan zou dit het zijn.
Het is waarlijk een volk zonder land of toevluchtsoord, zegt de Midden-Oosten kenner. We hebben allemaal de verschrikkingen van Gaza gezien, en dat overschaduwt de nachtmerrie van de Westelijke Jordaanoever, die op zichzelf al weerzinwekkend is. De Palestijnse diaspora heeft over het algemeen een bestaan van pure hel gehad in het buitenland. Er was een Israëlische invasie van Libanon in 1982, waarbij een bloedbad in het Palestijnse vluchtelingenkamp Shatila, werd uitgevoerd door Libanese troepen. Maar het was slechts een van de vele bloedbaden.
Een groot Palestijns vluchtelingenkamp in Oost-Beiroet werd belegerd door Libanese strijdkrachten en in de begindagen van de Libanese burgeroorlog in 1975 tot puin gereduceerd. In 1985 vond de ‘Oorlog van de Kampen’ plaats. Libanese sjiieten, gesteund door Syrië en Iran, belegerden 2 kampen bijna drie jaar lang, met onnoemelijke aantallen doden en gewonden onder de Palestijnen.
Kenners beweren dat de veronderstelde Iraanse steun voor Hamas en de Palestijnse zaak in het algemeen een verstandshuwelijk is. Dit alles maakt deel uit van de bredere strategie van Iran om troepen buiten zijn grenzen te exporteren bij bondgenoten. De Oorlog van de Kampen is in de wereld niet bekend en vergeten, maar niet door de Iraniërs en de Palestijnen. In Teheran is geen sprake van liefde van de kant van de ayatollahs voor de Palestijnen of hun zaak, zeggen critici.
De 6-daagse oorlog van Arabische landen tegen Israël en de USA om Palestina vrij te krijgen, bracht een verpletterend verlies en trauma voor deze landen in 1967. De PLO kwam naar voren als de stem van de Palestijnen. Angst en afkeer was de reactie van de Arabieren. De oorlog van 1967 dwong honderdduizenden Palestijnen tot ballingschap, in navolging van hun broeders uit de oorlog van 1948 bij de oprichting van Israël. Velen van hen kwamen terecht in Libanon en Jordanië. En in Libanon kwamen ze naar voren als een entiteit die steeds onafhankelijker werd van enige controle van de Libanese regering. In 1969 gaven de akkoorden van Caïro de Palestijnen onder de PLO feitelijk virtuele autonomie in de gebieden waar zij zich vestigden. Zij bestuurden de kampen en beheersten steeds meer Zuid-Libanon. Dit willen de Arabische landen niet in hun land en daarom de afstand.
We volgen wat de bedeloproep van de Palestijnse president hem in het laatje zal brengen. En hoe lang de oorlog zal duren blijft nog een open vraag. Wij vermoeden nu totdat Israël totale controle heeft over Palestina.
