De Surinaamse minister van Financiën, Stanley Raghoebarsing, heeft recent geprobeerd de Surinaamse samenleving te overtuigen van het succes van het IMF-programma in Jamaica. Echter, politicologen en economen waarschuwen dat Raghoebarsing een vertekend beeld schetst en de negatieve gevolgen van het programma negeert.
Jamaica
Ricardo, een Surinaamse politicoloog, stelt dat de minister cruciale informatie achterwege laat. “Het IMF-programma in Jamaica was een desastreuze mislukking,” aldus Ricardo. “De minister verzwijgt de enorme schuldenlast die Jamaica nu draagt en de verarming van grote delen van de bevolking.” Ricardo wijst erop dat er parallellen zijn met de situatie in Suriname. “We zien dezelfde trend zich afspelen in ons land”, zegt hij. “Ambtenaren weten dat Surinamers internationaal niet goed op de hoogte zijn en houden daarom een monoloog over succesverhalen. Het zou fatsoenlijk zijn om het hele verhaal te vertellen.”
Ricardo is niet de enige die kritisch is over het IMF. Volgens hem zijn IMF-economen niet de meest bekwame experts. “Als zij de problemen van onze landen niet kunnen oplossen, betekent dat, dat wij nog slechter zijn”, stelt hij. “Een succesvolle econoom werkt niet voor het IMF, maar voor grote particuliere financiële instellingen.”
De kritiek van Ricardo en andere experts roept vragen op over de werkwijze van het IMF en de transparantie van de Surinaamse regering. Het is belangrijk dat er een open en eerlijk debat wordt gevoerd over de voor- en nadelen van IMF-programma’s, zodat Surinamers weloverwogen beslissingen kunnen nemen over de toekomst van hun land.
De implementatie van het IMF-programma in Jamaica in de jaren tachtig en negentig had desastreuze gevolgen voor het land. Strenge bezuinigingsmaatregelen leidden tot een daling van de reële lonen, toenemende werkloosheid en een vergroting van de kloof tussen arm en rijk. Essentiële diensten zoals onderwijs, gezondheidszorg en infrastructuur werden getroffen, met een verslechterende kwaliteit van leven voor veel Jamaicanen. De hoge rentetarieven op schulden belemmerden de economische groei en verergerden de armoede.
Deze economische neergang voedde sociale onrust en criminaliteit, met name gewelddadige misdaad. De onvrede met de situatie leidde tot protesten en wantrouwen in de overheid, wat het bestrijden van criminaliteit bemoeilijkte. De mentale gezondheid van veel Jamaicanen leed onder de stress van armoede, werkloosheid en onveiligheid.
Hoewel andere factoren, zoals de internationale recessie, ook een rol speelden, is het duidelijk dat het IMF-programma een aanzienlijke negatieve impact had op Jamaica. De effecten zijn tot op de dag van vandaag voelbaar, met een kwetsbare economie en een getekend volk.
