De politieke partij A20 heeft in verband met haar 5-jarig bestaan een persconferentie gehouden en daarbij aangegeven dat de partij ready is voor regeermacht. Wij zijn van die overtuiging van de partij niet overtuigd. A20 is een nieuwe partij en daar ligt het helemaal niet aan. Het heeft te maken met de wijze waarop de partij zich profileert, de durf van de partij om zich te onderscheiden, de ideologie van de partij en heel concrete beleidsdromen die de partij heeft voor het geval ze regeerverantwoordelijkheid krijgt. De vele regeerformaties in Suriname hebben geleerd dat concrete beleidsdromen en intenties met een zekere nuance moeten worden gebracht in Suriname en dat ze ook zo door de kiezers moeten worden behandeld.
Een concrete beleidsmaatregel bijvoorbeeld kan zijn: het direct koppelen van de sociale uitkeringen aan het geldende minimumloon in het land. Nu is het zo dat in Suriname regeringsformaties niet springen, omdat partijen zich niet kunnen vinden in de concrete beleidsmaatregelen en uitgangspunten van het beleid. Bij regeerformaties zien we dat men ongeduldig is om de coalitie te vormen en zijn de beloofde beleidsmaatregelen al heel snel vergeten.
Een land waar men vast blijft houden wat men aan de kiezer heeft beloofd is Nederland. Regeerformaties duren daarom in dit land heel lang en als het ware moeten formateurs politieke partijen dwingen om tot elkaar te komen en in de regeringscoalitie te zitten. De immorele gierigheid om mee te doen voert niet de boventoon, maar wel in Suriname.
Beloofde beleidsmaatregelen uit de partijprogramma’s kunnen in Suriname hooguit op de onderhandelingstafel komen om dan gedeeltelijk te sneuvelen. Dat weerhoudt de vorming van de coalitie niet. Achteraf rechtvaardigen partijen hun gierigheid om deel te nemen aan regeercoalities waar ze inhoudelijk (dus qua beleid) niet meetellen, dat ze erbij waren in de hoop om ‘de wilde jongens’ in toom te houden. Onder dit mom hebben democratische partijen ook in de jaren ’80 hun exponenten afgevaardigd om in regeringen onder militaire regimes deel te nemen. Het draaide daadwerkelijk om gierigheid en zakkenvullerij (grond inpikken etc.).
In elk geval denken wij dat A20 een slap aftreksel is van de ook op christelijke leest gestoelde partij DOE die door getoonde gierigheid en immoraliteit is uitgegleden en niets veel christelijks meer voorstelt. A20 is niet ready voor regeermacht, omdat de exponenten van de partij zich meer profileren als pastors en niet als politici. Politici praten over dingen die ze concreet willen doen en politici moeten niet bang zijn om beloften te doen. Want zonder beloften is er geen partijprogramma. Geen beloften doen betekent dat de politicus zichzelf niet vertrouwt of weet dat hij een leugenaar is en de beloften niet zal waarmaken.
A20 draait maar op 1 punt en dat is dienstbaar leiderschap. Dienstbaar leiderschap betekent dat de leiders zich als dienaren moeten opstellen van het volk en dat ze hun belangen op de eerste plaats zetten, en niet hun geneugten en verlangens naar het materiële. Dat is een goed uitgangspunt, maar concreet heeft de partij niets aangedragen hoe ze dat leiderschap zal garanderen. Hoe zal de partij waarborgen dat hun leiders dienstbaar en daardoor ook eerlijk zullen zijn? Waarschijnlijk vindt de voorzitter dat hij dienstbaar en eerlijk is en dat mensen daarvan moeten uitgaan, dat hij niet zal zwichten voor Satan. Maar tot ‘in’ de kerk kan Satan nog mensen verleiden tot het kwade, kijk maar naar de vele zaken van kindermisbruik in de kerk. Bovendien, al zou het de partij lukken om geloofwaardig te zijn in het aanbieden van dienstbare leiders, dan nog is het nog een te smalle basis voor regeerverantwoordelijkheid. Ten eerste zal men in een coalitie moeten meedoen en DOE heeft bewezen dat christelijke partijen bijvoorbeeld niet principieel het mandaat hoeven terug te geven.
DOE-exponenten hebben in de coalitie een scheve schaats gereden en een minister uit hun gelederen moest voor ‘boefachtigheid’ worden ontslagen vanwege het willen slopen van de staatskas via een stichting. De partij zelf nam geen maatregelen tegen deze minister en andere exponenten in de regering.
Ten tweede kan een partij niet puur voortgaan op basis van een wens om eerlijk te zijn. Naast een goede inborst moet men ook verstand hebben van het staatsrechtelijke, het politieke systeem, de complexe relatie tussen de 3 machten en andere publieke organen en vooral het bestuurlijke. Men moet genoegzaam vanuit een hoog niveau het binnenste hebben gezien van de regering en het parlement van Suriname. Vanuit een afstand zaken aanschouwen en willen veranderen zal leiden tot debacles.
A20 wil een technisch kabinet, maar Suriname kent dat niet: wij kennen een politiek kabinet waar vaktechnische experts of misbaksels als ministers kunnen worden geplaatst. Een technisch kabinet is technisch als het zodanig onafhankelijk en onaantastbaar is dat het of zijn ministers niet afgezet kunnen worden door DNA. Dus A20 droomt een niet-realiseerbare dus oneerlijke droom en sleept de kiezers daarin mee. Dat is in principe het begin van kiezersbedrog en contra de droom van het dienstbaar en integer leiderschap.
We zeggen dat A20 niet ready is, omdat de partij van het bestuurlijke niet op de hoogte is, dus niet etaleert hoe men met succes een regering (op basis van eerlijkheid) moet sturen naar haalbare en te behalen sociaal-economische doelen. A20 is net een voetbalvereniging die alleen lijkt te gaan voor de prijs van de ‘sportiefste vereniging’, en niet voor het kampioenschap. De politiek heeft qua karakter iets venijnigs, omdat het uiteindelijk gaat om concurrentie. Het is op den duur in de politieke arena net een bokswedstrijd en die win je niet met geweldloosheid.
Wij vinden dat A20 onredelijk is door van kiezers te verlangen dat ze alleen op basis van vertrouwen in een leider die eerlijk is, hun zegen aan hem moeten geven tijdens de verkiezingen. Dat zou bijna neerkomen op geestelijke chantage, iets wat niet onbekend is in de Surinaamse politiek uit de postkoloniale periode. A20 moet om echt een alternatief te zijn, serieus met politici op de kiezers afkomen, die Sranantongo en lokale talen moeten praten. En het draait niet alleen om dienstbaar leiderschap, het is wel een goed begin, temeer daar dienstbare leiders als een blad aan een boom kunnen omdraaien naar asociaal.
