Wanneer de zoveelste misdaadgolf onze samenleving schokt, lijkt het scenario inmiddels voorspelbaar. De vooraanstaande figuren uit de wereld van recht en orde verzamelen zich, stoffen een aloude toespraak af en beloven plechtig de zware misdaad hard aan te gaan pakken. Maar tot op heden blijven deze beloftes vaak slechts woorden, zonder concrete daden.
De aankondiging dat zelfs militairen uit hun kazernes worden gehaald om de politie bij te staan in hun taak, brengt voor mij als burger weinig soelaas. Deze maatregel, hoewel niet nieuw en reeds ingezet sinds politieke onrusten uit het verleden, schetst eerder een somber beeld dan een hoopvolle toekomst. Maar wat nu? Gaat er daadwerkelijk iets veranderen, of wordt er wederom een papieren tijger van veiligheidsplannen opgevoerd, zonder de tanden om daadwerkelijk iets in de realiteit te wijzigen?
De retoriek eindigt maar al te vaak met de zin “er is geen geld”, waarna zelfs de meest essentiële lange-termijn beschermingsplannen niet van de grond komen.
Het lijkt een vicieuze cirkel van lege beloftes, waarna we steevast wachten op de volgende fotoshoot met alle veiligheidsdiensten.
Een middenklasse burger met een gemiddeld inkomen, verlangt =naar een veilige omgeving voor zijn of haar gezin. Maar, is iedereen veroordeeld tot een eeuwige cyclus van beloftes zonder vervulling? Als men blijft vasthouden aan dezelfde benaderingen zonder significante resultaten, dan moet gevreesd worden dat men gedoemd is tot een herhaling van zetten, met alle gevolgen van dien. Een nieuwe aanpak is broodnodig, om veiligheid meer te maken dan slechts een illusie.
