Een hardwerkende alleenstaande moeder die ondanks haar goede reputatie zoveel tegenslagen heeft te verwerken en toch niet opgeeft, heeft de redactie van Dagblad benaderd. Anita K. wordt binnenkort 50. In haar leven heeft ze ups en downs gehad, maar ze gaat er hard tegenaan. Ze heeft twee opgeschoten zoons die haar liefhebben en haar helpen waar zij kunnen. Het is niet altijd makkelijk voor haar geweest als alleenstaande moeder.
“Ik ben God dankbaar dat mijn zoons de juiste keuzes maken. Soms valt het niet mee, maar ik blijf met ze praten. Ze werken nu en zien het leven. Helaas is het voor mij een tegenvaller en ik bid en blijf bidden voor mezelf dat ik langzaam eruit ga.”
“Ik ben sinds kort bij een bedrijf werkzaam. Er zijn afspraken gemaakt en tot mijn verbazing, toen het eind van de maand was, kreeg ik te horen dat ik geen salaris krijg, want er wordt van de 15e naar de volgende maand de 15e afgesloten. Zoals elke werknemer kijken wij ernaar uit, omdat wij ook onze vaste lasten hebben. Op een dag kwam de financieel administratief medewerkster met een contract in tweevoud. En wat ik erin las, was niet mooi voor mij Punt een, voor die jarenlange werkervaring ontvang ik niet eens het minimum uurloon. Een tweede punt is dat ik pas na zes maanden in aanmerking kom voor medische voorzieningen met pensioen. Waaraan ben ik begonnen? Ook heb ik contact gemaakt met het hoofd, die provisor is van het bedrijf en weet u, hij laat mij op blauw en neemt mijn gesprekken niet op.”
Anita vervolgt: “Voorheen werkte ik helemaal op Noord. Weet u hoe ik zo gestruggled heb door vroeg op te staan, een bus pakken naar de stad, daarna een eindje lopen en weer een bus pakken naar mijn werk. Na het werk, soms waren er geen bussen, liep ik naar de stad en pakte een bus naar huis. Soms zag ik mijn huis pas rond acht of negen uur ’s avonds. Ik werd moem echt, vooral vanwege mijn leeftijd. Ik weet dat ik niet de eerste en niet de laatste ben, maar het kon niet. Zo heb ik overwogen iets dichterbij een werk te zoeken en het is gelukt, maar dan weer een andere pech. Van collega’s hoor ik alleen maar negatieve dingen, vooral als het om uitbetaling gaat en erger hoor ik nog dat er wordt gezegd dat het bedrijf failliet is, vandaar dat er niet opgetreden kan worden. Zo boos ik was en ben, hoe kan het bedrijf failliet verklaard worden en dan zijn er nog drie andere filialen. Hoe wordt er gecontroleerd door het ministerie van Arbeid? En weet u, omdat ik geen andere uitweg heb, ook niet vanwege mijn leeftijd terwijl ik een flinke vrouw ben en nog steeds nieuwsgierig ben om te leren, blijf ik nog. Ook het afgesproken salaris heb ik niet gekregen en er is daar geen duidelijke reden voor gegeven.”
In een recent bericht geeft het ministerie van Arbeid aan dat het algemeen minimum uurloon vanaf 1 april 2024 is vastgesteld op SRD 49,12. Dit is bedoeld voor de groep die geen diploma’s heeft.
Deze mevrouw Anita geeft aan dat het niet te doen is met de hele werkwijze van het bedrijf. Hoe graag ze zich ook wil inzetten, want ze houdt van het werk. Een klacht indienen bij het ministerie, daar zal weinig of niets mee gedaan worden en dan zit zij zonder een baan. Ze staat nog steeds open voor een gesprek met het hoofd .
Ook stuurde Anita een folder naar de financiële administratie over dat nieuwe vastgestelde wettelijk minimum uurloon, maar het is aan dovemansoren gericht. “De bedrijven die zo een cultuur hebben, stop ermee en waardeer uw werknemers. We zijn ook mensen als jullie, die ook een leven hebben en willen genieten van het leven, al is de situatie in het land nog zo grauw.”
CS
